Κυριακή 15 Ιουλίου 2007

De profundis


Εσύ που διαβάζεις. Ναι σ'εσένα γράφω. Θέλω να μου πεις κάτι : "Με αγαπάς;". Απάντησέ μου καθαρίζοντας το μυαλό σου από κάθε προκατάληψη, από κάθε σκέψη που μπορεί να επηρεάσει την απάντησή σου, από κάθε μετριοφροσύνη, από κάθε συναίσθημα, πέρα από κάθε λογική. Και για να μην απαντήσεις βεβιασμένα πρέπει να σου πω κάποια πράγματα για μένα. Η αλήθεια είναι ότι εκμεταλλεύομαι τα ανθρώπινα συναισθήματα. Μπορεί να εκμεταλλετώ και ανθρώπους. Εντάξει μην φωνάζεις μου πήρε τα αυτιά η απαίδευτη καρδιά σου. Ναι, μπορεί να εκμεταλλευτώ και ανθρώπους. Αλλά ξέρεις τί γίνεται συνήθως; Ο άνθρωπος γουστάρει να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Λίγοι έχουν την δύναμη να εκμεταλλεύονται τον εαυτό τους και να μην τους εκμεταλλεύονται άλλοι έξω από αυτούς. Ξέρεις πόσες φορές εκμεταλλεύτηκαν τα αισθήματά σου, το μυαλό σου, το σώμα σου απλά και μόνο για να αποδείξουν ότι μπορούν; Ναι! Θα σε εκμεταλλευτώ κι εγώ. Μην φωνάζεις. Δεν θα σε μειώσω. Θα πάρω πράγματα από εσένα και θα πάρεις κι εσύ από εμένα. Θα φτάσουμε σε ανώτερο επίπεδο επικοινωνίας αν προτίθεσαι να αφήσεις ελεύθερο τον εαυτό σου. Μπορώ να σου δώσω πολλά. Κι εσύ μπορείς να μου δώσεις. Θα σε εκμεταλλευτώ και θα με εκμεταλλευτείς. Η λέξη "εκμετάλλευση" ακούγεται βαριά και ύποπτη. Ξέρω ότι το πνεύμα σου δεν μένει εκεί. Θέλω να πιστεύω ότι με καταλαβαίνεις.
Ξέρω τί σκέφτεσαι : "Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Ο κριτής των πάντων; Ο Θεός;". Όχι αγαπητέ/ή. Ένα παιδί είμαι. Δεν ξέρω τί σημαίνει "Θεός" έξω από εμένα. Έχω καλλιεργήσει αρκετά το μάτι και το αυτί μου. Βλέπω μέσα στον καθένα και μπορώ να πιάσω υπέρηχους της καρδιάς, του μυαλού και της ψυχής. Ακούω πολλούς να με φωνάζουν "Αγάπησέ με" και τους αγαπάω. Άλλοι φωνάζουν "Μίσησέ με" και τους μισώ. Μερικοί όμως φωνάζουν "Βοήθεια!". Όχι, αυτούς δεν θα τους βοηθήσω. Κανείς δεν φωνάζει βοήθεια αν προσπαθεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Γι'αυτούς υπάρχει ένας Θεός να τους βοηθήσει. Και για μένα υπάρχει ένας Θεός, αλλά βρίσκεται μέσα μου, σε καμία θρησκεία, σε καμία θεωρία, σε καμία ιδεολογία. Τον Θεό μου τον φωνάζω από μέσα μου και προς τα μέσα μου, ποτέ προς τα έξω. Και δεν θα σου φανεί περίεργο αν σου πω ότι τελικά εγώ είμαι ο Θεός. Άλλες φορές κυριαρχώ πάνω στον εαυτό μου και άλλες τον αφήνω να με χειρίζεται σαν μία μαριονέτα. Ελευθερώνομαι και σκλαβώνομαι οικοιοθελώς ή μη. Εσύ;
Μπορείς και να μην μου απαντήσεις αν δε θες. Θα το καταλάβω από ένα βλέμμα σου. Ξέρεις ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τα μάτια μας, απλά αγγίζοντας ο ένας τον άλλο με ένα χαμόγελο; Το ξέρεις έτσι δεν είναι; Σε σέβομαι, σε εκτιμώ, μπορεί να σε μισώ, μπορεί να σε αγαπάω. Μπορεί και να είναι ματαιοδοξία που θέλω να μάθω αν με αγαπάς. Είπε κανείς ότι η αγάπη είναι ματαιοδοξία; Όχι δεν είναι. Ούτε το μίσος είναι ματαιοδοξία. Είναι δυνατά αισθήματα. Δεν είμαστε τόσο δυνατοί ώστε να τα κρίνουμε τόσο σκληρά. Ή μήπως είμαστε; Μπορείς να νιώσεις κάτι δυνατό. Μπορείς να αφήσεις κάτι τόσο δυνατό να σε κυριεύσει, να το αφήσεις να σε κάνει δικό του; Ή μήπως είσαι τόσο ισχυρογνώμον που φοβάσαι να γίνεις αντικείμενο; Όχι! Δεν είναι ισχυρογνομωσύνη αυτό. Μην νομίζεις ότι είσαι δυνατός. Φοβιτσιάρης είσαι. Από φόβο κάνουμε τα πάντα. Από φόβο αλλάζουμε την εικόνα του εαυτό μας. Από φόβο μήπως βγούμε "εκτός εαυτού", μήπως μας κρίνουν. Όρισέ μου αυτό το "εκτός εαυτού". Υπάρχει αυτή η έννοια; Όχι! Και πώς να υπάρχει άλλωστε; Υπάρχει κάτι άλλο εκτός του εαυτού μας που δρα; Τί; Να ξεκινήσουμε τα μεταφυσικά τώρα περί δαιμονίων και τεράτων; Ο καθένας έχει τον εαυτό του. Οι δικαιολογίες περί "βγήκα εκτός εαυτού" είναι μόνο δικαιολογίες και τίποτα παραπάνω. Γιατί ντρέπεσαι να δεχτείς τον εαυτό σου; Εκτός κι αν δεν θες να αποκαλυφθείς μπροστά σε άλλους από περηφάνια. Εκτός κι αν γνωρίζεις τα όριά σου και μπορείς να θεραπεύσεις την περηφάνια σου όταν την πληγώνεις ή μπορείς να ντύσεις τον εαυτό σου όταν τον απογυμνώνεις. Τότε θα δεχτώ ότι μπορείς και - για να το διατυπώσουμε σωστά, όχι βγαίνεις εκτός, αλλά μπαίνεις εντός του εαυτού σου και τον αποκαλύπτεις δίχως έλεος, δίχως ντροπή.

Φαντάζομαι ένα τοπίο με εσένα και εμένα μέσα. Ένα λιβάδι ή βουνό ή θάλλασα και ένα πύργο ή ένα σπιτάκι ή μια καλύβα. Τί σημασία έχει αφού είμαστε εμείς οι δύο μέσα. Να ζούσαμε κάποιες στιγμές εκεί. Να ανάβουμε φωτιές, να κοιτάμε τον ουρανό, να τον αγγίζουμε, να τρώμε κρέας ζώων, μπανάνες και καρπούς από δέντρα, να πίνουμε νερό από ποταμάκια. Να ζήσουμε στη ζούγκλα. Στην ζούγκλα τη δικιά μας. Να κατακτήσουμε καινούργιες ζούγκλες. Να φτιάξουμε έναν νέο πολιτισμό. Σε βλέπω που αμφιβάλλεις. Για πεσμου : η ζωή σου, το μάτι σου, φτάνει πιο μακριά από τον τόπο που ζεις; Ξέρεις που ζεις; Ένας πλανήτης που λέγεται Γη και μέχρι ένα όριο μπορείς να φτάσεις. Έχεις δει το όριο, το έχεις αγγίξει, το έχεις ξεπεράσει; Όλοι έχουμε επαναπαυθεί σε ένα σπίτι, σε μία δουλειά, σε ένα τόπο. Ποιος κάνει κάτι διαφορετικό; Ποιος έχει αξιοποιήσει όλα αυτά που του δίνονται; Κανείς. Κανείς δεν ξέρει να παίρνει! Γι'αυτό το λέω σε σένα. Σε συμπάθησα. Πάμε να τα πάρουμε όλα! Πάμε να βρούμε τα όρια μας.

Μην μου κρατάς κακία γι'αυτά που γράφω εδώ. Απλές σκέψεις είναι. Δεν προσέχω τί γράφω. Σαν χείμαρροι βγαίνουν από μέσα μου. Δεν το ελέγχω. Εξάλλου δεν μου αρέσει να το ελέγχω. Έτσι θα σου μιλάω, χωρίς να έχω στο νου μου ότι μπορεί να σε προσβάλλω. Σε ενοχλεί; Κι εμένα με ενοχλεί λίγο. Δεν είναι εύκολο να βγάζεις την μάσκα του εαυτού σου. Δεν είναι βέβαια και θεμιτό να το κάνεις πάντα. Αλλά εδώ είμαστε εμείς οι δύο, μόνοι μας. Γιατί να μην σε εμπιστευτώ; Κάτι φωνάζει μέσα μου να σταματήσω. Γιατί να μην με εμπιστευτώ; Όχι. Τώρα που ξεκίνησα δύσκολα σταματάω. Αλλά... δεν μου απάντησες : "Με αγαπάς;" ... Ακόμα;

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Εμείς είμαστε ακόμα παιδιά



Τα πάντα αλλάζουν καθημερινά. Οι σχέσεις των ανθρώπων, οι σχέσεις των δύο φύλων, η πολιτική, η επιστήμη, η θρησκεία, οι κοινωνίες, η οικονομία, τα πάντα. Εδώ γράφω για την σημερινή κατάσταση θέτοντας ως βάση ένα παράδειγμα στον έρωτα. Γιατί και ο έρωτας συμβάλλει κατά πολύ στην θεμελίωση του ανθρώπου. Το παράδειγμα που χρησιμοποιείται μπορεί εύκολα να επεκταθεί και για άλλα θέματα κοινωνικά. Και όπως θα δείτε βγαίνουν συμπεράσματα για την αλλοίωση που υφίσταται ο άνθρωπος από τόσο απλά πράγματα όσο ένα περιοδικό!
Είχα βρει πριν μερικά χρόνια ένα άρθρο
Julia Gaynor στο, περί γυναικείας μόδας, περιοδικό Cosmopolitan. Το άρθρο, αν ενδιαφέρεστε, υπάρχει εδώ : http://rapidshare.com/files/42795783/Cosmopolitan_-_Kamasutra.doc.html . Με λίγα λόγια "Γυναίκες ξεσηκωθείτε! Ξέρετε ότι γουστάρετε τα πέη όλων των αντρών! Πάρτε τα!". Μπορεί να μην κάνουν όλες σεξ. Δεν πειράζει, πρέπει να κάνουν. Μπορεί μερικές να είναι ανοργασμικές. Δεν πειράζει, πρέπει να προσποιούνται ότι έχουν οργασμό. Το σεξ άρχισε να γίνεται αντικείμενο στα χέρια δημοσιογραφίσκων. Η προβολή του απλά έφερε ανάποδα αποτελέσματα για την σεξουαλική ζωή των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων. Το σεξ απέκτησε νόμους. "Υπάρχουν οι τάδε στάσεις, υπάρχουν οι τάδε οργασμοί, υπάρχουν τα τάδε πέη, υπάρχουν οι τάδε άντρες που θα συμπεριφερθούν έτσι κι έτσι. Τα υπόλοιπα είναι ανωμαλίες και γι'αυτό...προσέχετε".
Κάποτε το σεξ ήταν τόσο απελευθερωμένο που δεν χρειαζόταν καν να λεχθεί. Η έννοια "σεξουαλική απελευθέρωση" πρωτοεμφανίστηκε την δεκαετία του 1920. Η ιδέα εφαρμόστηκε από το 1960 (βλέπε hippies, beatnicks και άλλα παρόμοια κινήματα). Η γενιά όμως της απελευθέρωσης μετέδωσε τις εμπειρίες στους απογόνους. Κάθε κίνημα όμως φτάνει κάποτε στο τέλος του και έρχεται κάτι καινούργιο, κάτι νέο. Ποιο είναι το καινούργιο που εμφανίστηκε σήμερα; Αυτό : τα παιδάκια πλέον γουστάρουν σεξ. Όχι επειδή έτσι γουστάρουν. Επειδή έτσι τους έμαθαν να γουστάρουν. Η πορνοβιομηχανία αναπτύχθηκε τάχύτατα και το γυμνό πλέον προβάλλεται παντού και δεν θεωρείται χυδαίο αφού άλλαξε και το νόημα της λέξης, (γυμνό = γυναίκα χωρίς αιδοίο, άντρας δίχως πέος). Κατέχουν όλοι πλέον το σεξ χωρίς να το έχουν κάνει ποτέ. Και... γεμίσαμε μπουρδέλα.
Όταν ο άνθρωπος προσελκύεται από τις εμπειρίες της προηγούμενης γενιάς του, εμφυτεύεται στον εγκέφαλο η ιδέα ότι πρέπει και σήμερα έτσι να γίνεται. Η θεωρία όμως απέχει πολύ από την πράξη. Ωραίο ακούγεται. Όταν όμως πας να το εφαρμόσεις και βλέπεις ότι όλοι γύρω σου έχουν τις ίδιες επιρροές και θεωρητικά σκέφτονται το ίδιο, τότε λοιπόν σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Νιώθεις σαν να το έχεις ζήσει ήδη. "Εντάξει και τί έγινε; Αντί για σήμερα αύριο". Και άντε πάλι από την αρχή : "Μα ρε πατέρα δεν μου είπες ότι από το πρώτο ραντεβού τις πήγαινες στο κρεβάτι;". Ναι παιδάκι μου αλλά δεν σου είπα ότι πλέον οι γυναίκες ξέρουν ότι έχεις στο μυαλό σου ότι θα τις πας από το πρώτο ραντεβού στο κρεβάτι. Και εκτός αυτού υπάρχουν και άλλοι που σκέφτονται αλλιώς, στην προσπάθειά τους να πείσουν τον εαυτό τους ότι διαφέρουν : οι λεγόμενοι "απογοητευμένοι". Όταν κάποιος νιώθει ότι κάτι που θέλει μέσα του είναι κάτι τελείως κοινό, κάτι που το θέλει όλοκληρη η μάζα τότε αντιδρά, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι είναι διαφορετικός. Και στην περίπτωσή μας, του έρωτα δηλαδή, πάει ενάντια στη φύση του απλά γιατί θέλει να νομίζει ότι είναι διαφορετικός. Η γυναίκα αντιδρά όταν βλέπει ότι γίνεται αντικείμενο ηδονής (άνευ συμφερόντων), έστω και θεωρητικά. Ο λόγος που αντιδρά είναι απλά θεωρητικός. Η γυναίκα στην πράξη μπορεί και να γνωρίζει ότι είναι αντικείμενο ηδονής σε κάποιες περιπτώσεις. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να το γνωρίζει και σε άλλες όχι. Αλλά η γυναίκα, αν όντως υπάρχει πιθανότητα να είναι αντικείμενο ηδονής, θέλει να το γνωρίζει μόνο αυτή και απλά να το γνωρίζει, να μην το επιβεβαιώνει. Αυτό σημαίνει : "θεωρητικά". Αν έχει έστω και την παραμικρή υποψία ότι το γνωρίζουν άλλοι ή αν τύχει και αντιληφθεί ότι όντως την χρησιμοποιούν τότε αντιδρά. Και μπροστά στην εκδίκηση μιας γυναίκας δε θα ήθελε να βρεθεί κανένας άντρας.
Νέα εποχή λοιπόν που σημαίνει : "Άντρες ξεσκιστείται να βρείτε κάτι καινούργιο για να μας εντυπωσιάσετε", σκούζουν τα κοριτσάκια, "Μπεεεεεε" βελάζουν τα αγοράκια. Και πάρε πούδρα, πάρε μέικ απ, φτιάξε το μαλλάκι σου, φόρεσε ροζ μπλουζάκι, χώσε και άι λάινερ, ξύρισε και τα πόδια σου.
Αυτό σημαίνει νέα εποχή. Αλλά όχι μόνο αυτό. Ξαφνικά τα νέα κοριτσάκια άρχισαν να θέλουν τους ομοίους τους. Η γυναίκα εκδήλωσε την αδυναμία της. Εκεί που φαίνεται να πετυχαίνει ο στόχος της, ξαφνικά σταματάει. "Εντάξει άρχισαν οι άντρες να φτιάχνονται...ας μην το παρακάνουμε όμως κιόλας". Κανείς δεν τους είπε ότι το να ντύνεται ο άντρας σαν γυναίκα μπορεί να εκδηλώνει κάτι αδύναμο, θυληπρεπές. Μήπως έγιναν λεσβίες; Και να η άνοδος της πλέμπας! Να που η γυναίκα όχι απλά σέρνει από την μύτη τον άντρα (αυτό έχει και μία δόση φυσιολογικών ορμών), αλλά η γυναίκα κατάφερε να κάνει το πρώτο βήμα προς την ομογενοποίησης των δύο φύλων.
Νέα εποχή λοιπόν : ο πραγματικός άντρας που δεν φαίρεται "φυσιολογικά", που δεν φλερτάρει "φυσιολογικά", που δεν κάνει έρωτα "φυσιολογικά", που δεν έχει σώμα "φυσιολογικό", που δεν έχει πέος "φυσιολογικό", που δεν κάνει έρωτα "φυσιολογικά", απλά απομονώνεται. Και οι γυναίκες ερωτεύονται τους ομοίους τους, τις καλές ψυχούλες, που δεν βλάπτουν κανέναν, που είναι πάντα προβλέψιμες και ελέγχονται εύκολα. Αλλά οι γυναίκα είναι πάνω απ'όλα γυναίκα και αυτό δεν αλλάζει. Η γυναίκα θέλει άντρα δεν θέλει "ομοίος ομοίω αεί πελάζει". Και ξαφνικά αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ο άντρας του είδους που ψάχνει. Και αρχίζουν οι κραυγές "Δεν υπάρχουν άντρες, όλοι είναι γουρούνια, όλοι είναι ίδιοι". Γι'αυτό στη γυναίκα η φύση της άλλαξε μόνο επιφανειακά. Μέσα της κάθε γυναίκα ξέρει τί θέλει και πώς το θέλει. Και αν θέλει κάτι που πάει κόντρα στη φύση της το αναγνωρίζει. Ο άντρας όμως επειδή δέχεται μία επιφανειακή κατάσταση από το μέρος της γυναίκας, έναν επιφανειακό έρωτα, ένα επιφανειακό "βόλεμα" (αν είναι ποτέ δυνατόν!), λουφάζει στη γωνίτσα του και υπακούει στις εντολές της γυναικείας μόδας.
Γι'αυτό είμαστε παράκαιροι. Γι'αυτό δεν μας συγκινούν τα επίκαιρα θέματα με τα οποία ασχολείται η μάζα. Γι'αυτό σεβόμαστε τόσο το παρελθόν ώστε να μην κάνουμε καν λόγο για επιστροφή σε αυτό. Γι'αυτό δουλεύουμε για νέες εποχές έκδηλου μίσους, έκδηλης αγάπης, ενστίκτων ανθρώπινων και υπερανθρώπινων, εποχές που θα προωθείται το δυνατό, ακέραιο, προερχόμενο από τα βάθυ αίσθημα για εξέλιξη του ανθώπινου είδους.
Η ιστορία-όχι ως επιστήμη- είναι το παρόν. Αυτό που ζούμε σήμερα. Το χθες το χρησιμοποιούμε για να πάμε στο αύριο. Το σήμερα το χρησιμοποιούμε για να πάμε στο μεθαύριο. Γι'αυτό είμαστε παιδιά. Δεν καταλαβαίνουμε τί σημαίνει ιστορία. Δεν ξέρουμε τί είναι το αύριο. Παίζουμε με το παρόν επικίνδυνα. Παίζουμε μέχρι να ματώσουμε, να φοβηθούμε, να μας τρομοκρατήσουν, το σκεφτόμαστε για λίγο και την επόμενη μέρα κάνουμε τα ίδια. Δεν αλλάζουμε μυαλά. Τόσο σκληροί, τόσο ευαίσθητοι είμαστε με την πραγματικότητα. Θέλουμε τα πάντα, δεν ξέρουμε τί σημαίνει "χρόνος", δεν ξέρουμε τί σημαίνει "ιστορία" αν αυτή η "ιστορία" δεν ξέρει τί σημαίνει "ζωή". Γι'αυτό προτιθέμεθα να βοηθήσουμε την ιστορία μόνο αν η αυτή προτίθεται να βοηθήσει τη ζωή. Σεβόμαστε, περιφρονούμε το παρελθόν, απεχθανόμαστε και λειτουργούμε-δουλεύουμε ασυνείδητα για το μέλλον.

Σάββατο 7 Ιουλίου 2007

Ας ξεκινήσουμε


Δεν νομίζω ότι υπάρχει ξεκάθαρος λόγος για τον οποίο δημιούργησα αυτή την προσωπική σελίδα. Επίσης, δεν νομίζω ότι αν υπάρχει κάποιος λόγος, αξίζει να διατυπωθεί. Εδώ θα βρείτε κείμενα, ποιήματα, φωτογραφίες και ό,τι παρανοϊκό ή μη παράγει το μυαλό μου. Η κριτική είναι ευπρόσδεκτη και τα σχόλια αναγκαία. Η σελίδα θα πραγματεύεται προσωπικά, φιλοσοφικά, ερωτικά και κοινωνικά ζητήματα. Ας ξεκινήσουμε με τις κοινοτυπίες λοιπόν.
Προσωπικά : Με λένε D4ph1. Το πραγματικό μου όνομα με το οποίο με φωνάζουνε δεν το θυμάμαι. Οπότε μπορείτε να αναφέρεστε στους φίλους/ες σας για μένα ως D4ph1. Αλλά και Κώστα, Μήτσο, Τάσο ή Μαρία να με πείτε δεν με ενοχλεί.
Φιλοσοφικά : Γενικά προσπαθώ να δίνω ελευθερία δράσης, αντίδρασης και ανάδρασης στο διπλανό μου. Δεν μου αρέσει να καταπιέζομαι, ούτε να καταπιέζω. Αυτό που μου αρέσει είναι το όμορφο. Ακούγεται γελοίο γραμματικά. Η ομορφιά όμως δεν είναι κάτι υποκειμενικό. Η ομορφιά είναι αντικειμενική. Κάποιες ισορροπίες σε έναν άνθρωπο ή σε ένα πράγμα δημιουργούν το όμορφο. Κάποιες ανωμαλίες φανερές επίσης δημιουργούν το όμορφο. Το εσωτερικό, το καλά κρυμμένο εσωτερικό που δύσκολα αποκαλύπτεται, δεν με ενθουσιάζει. Μου αρέσει να καταλαβαίνω πολλά από την πρώτη ματιά. Αν κάποιος άνθρωπος ή πράγμα μου αποκαλύπτει κάτι αυτό για μένα είναι όμορφο. Αν πρέπει να χωθώ βαθιά για να βρω την ομορφιά αυτό εκδηλώνει μία μορφή ασχήμιας που παρόλαυτά αργότερα μπορεί να εκδηλωθεί σε υπέρτατη ομορφιά. Το αν αξίζει ή όχι το σκάψιμο στο βάθος το κρίνω με βάση τις ανάγκες, την θέληση και τις ικανότητές μου.
Αυτό που προσπαθώ να κάνω στη ζωή μου συνεχώς είναι να κερδίζω εμπειρίες και δύναμη. Δεν ξέρω αν ανήκω σε μία κατηγορία ανθρώπων που βάζουν κάποιους στόχους που βασίζονται σε υλικά ή πνευματικά αγαθά-επιτεύγματα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω στόχους. Οι εμπειρίες μου δίνουν ζωή. Ωστόσο, οι εμπειρίες μου ακολουθούν μία ροή ευγένειας, εξέλιξης και συνεχούς αλλαγής και επαναπροσδιορισμού αξιών και εννοιών. Μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να προσηλωθώ σε κάτι. Να πιστέψω σε αυτό που λένε ειδίκευση σε κάποιο τομέα. Η δύναμη αποτελεί έννοια συνδεδεμένη με ψυχική, πνευματική και σωματική διάπλαση. Ο καθένας καθορίζει από μόνος του πώς πλάθει τον εαυτό του. Και πάλι όμως η έννοια δύναμη πρέπει να κρίνεται αντικειμενικά. Δεν εξαρτάται η δύναμη κάποιου από το πώς φαίνεται στον κόσμο. Δεν έχει σημασία τί σημαίνει η λέξη "δύναμη" για τον διπλανό ή για τον φίλο του. Κάποιος πρέπει να κρίνει αν είναι δυνατός από μόνος του. Μπορεί να κρίνει και λανθασμένα όμως όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές. Συνήθως ένας ακέραιος, σκληρός χαρακτήρας μπορεί να κρίνει λανθασμένα ότι δεν έχει δύναμη και αυτό να βοηθήσει τον εαυτό του να αποκτήσει ακόμα περισσότερη. Μπορεί όμως και να έχει πλήρη επίγνωση της δύναμής του. Οι ιδιοτελείς, μαλθακές, ταπεινές φύσεις είτε κρίνουν ότι είναι δυνατές κάνοντας λάθος και άρα παραμένουν στάσιμες στην εξέλιξη, είτε δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κρίνουν γιατί περιφρονούν την δύναμη.
Ερωτικά : Ο έρωτας αποτελεί πηγή ζωής. Συνηθίζω να ακούω τη φράση "Ο έρωτας είναι το αλάτι της ζωής, αυτό που την ομορφαίνει". Γιατί όχι; Προσπαθώ να χρησιμοποιώ τον έρωτα και να μην με χρησιμοποιεί αυτός. Πολλοί λένε ότι δεν καταλαβαίνουν τις γυναίκες. Αν υποθέσουμε ότι βρίσκουμε μία φόρμουλα κατανόησης του γυναικείου φύλου τότε η ανθρώπινη φυλή θα ξεκινήσει να καταρρέει. Κι αυτό γιατί παραβιάζουμε φυσικούς νόμους. Υπάρχει ο άντρας και υπάρχει η γυναίκα. Δύο διαφορετικοί κόσμοι. Η προσπάθεια διείσδυσης από τον έναν κόσμο στον άλλο κλείνει την πόρτα του κόσμου μέσω του οποίου έχουμε την οπτική γωνία. Εξάλλου ας εξερευνήσει κάποιος πρώτα τον δικό του κόσμο, κι αν προλαβαίνει μέσα στα χρονικά όρια που του επιβάλλει η ζωή και αν ακόμα έχει ενδιαφέρον, ας διεισδύσει στον άλλο κόσμο. Ζούμε σε μία εποχή που ο θυληπρεπισμός γίνεται μάστιγα. Ο άντρας στην προσπάθειά του να προσεγγίσει τη γυναίκα, χάνει το παιχνίδι, λόγω των συνθηκών, και βρίσκει δρόμους αφύσικους που τον αλλοιώνουν ως άντρα και ως άνθρωπο. Επειδή όμως σε κάθε δράση υπάρχει αντίδραση, η γυναίκα από τη μεριά της μένει ανικανοποίητη... την αντίδραση της γυναίκας την αφήνω να την δείτε εσείς.
Κοινωνικά : Η κοινωνία αποτελείται από ανθρώπους. Αν υποθέσουμε ότι η κοινωνία δεν έχει προβλήματα τότε δεν αξίζει καν να ασχοληθούμε με αυτή. Και ίσως τότε να μην είχαμε εφεύρει αυτή τη λέξη : "κοινωνία". Όμως ο καθένας αντιμετωπίζει και βλέπει παντού προβλήματα. Ο καθένας προσπαθεί να προτείνει λύσεις για να λύσει κοινωνικά ζητήματα με διάφορους τρόπους-μέσα. Μία ερώτηση που αξίζει να κάνει κάποιος στον εαυτό του σε αυτό το σημείο είναι : "Γνωρίζω τον εαυτό μου τόσο ώστε να ξέρω τα προβλήματά του;" ή ακόμα ποιο βαθιά "Οι ανάγκες μου, η θέλησή μου, το εγώ μου, συμβαδίζουν ή έστω έχουν κάποιο κοινό σημείο με τα αντίστοιχα της κοινωνίας;". Το Όχι ισοδυναμεί με τον δύσκολο δρόμο της μοναξιάς, του ερημίτη, του σκληρού και ακέραιου εγωιστή που βλέπει τόσο κυνικά την ανθρωπότητα ώστε θα μπορούσε να τη θυσιάσει ολόκληρη προκειμένου να εξελιχτεί. Ώστε θα μπορούσε να πει το "Ναι" στα δύσκολα ερωτήματα. Το Ναι είναι ευκολότερο από το Όχι. Βλέπετε τον στόχο καθαρά, τα μέσο σας τα προσφέρουν απλόχερα έτοιμα (πολιτική-επιστήμη-...) και το μόνο που μένει είναι να αφιερωθείτε σε αυτό "ψυχή και σώματι" για να βελτιώσετε την κοινωνία, μη έχοντας ιδέα για τον εαυτό σας.
Παράνοια : Ξέρετε πώς είναι να μαστιγώνετε άλογα για να φτάσετε μακριά; Τί θα μαστιγώνατε για να φτάσετε πια, όχι μακριά, αλλά βαθιά; Αδίσταχτοι κυνηγοί, τυχοδιώκτες, καβαλάρηδες των ονείρων μας, δολοφόνοι, δίνουμε ζωή σε κάθε ανώτερο, απομακρυνόμαστε από κάθε τι αδύναμο σαν αρρώστια, κατακτητές βουνών, ωκεανών και απάτητων βασιλείων. Αυτό είμαστε! Κι αν σας ακούγονται όλα αυτά παρανοϊκά θα ταξιδέψουμε μαζί είτε σαν φίλοι είτε σαν εχθροί!