Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

Η ευγενική τέχνη του να κάνεις εχθρούς



Να μαστε λοιπόν εδώ. Τα παιδιά μιας γενιάς που τα έχουν όλα. Τα παιδιά μιας εποχής που σου δίνει τα πάντα, που δεν σου δίνει τίποτα. Είμαστε οι απόκληροι ενός συστήματος που σε έχει προετοιμάσει με όλα τα εφόδια, που σου έχει δώσει ευκαιρίες και σε έχει γεμίσει με τόσο κενό, που απορείς γιατί να είσαι τόσο απομονωμένος αφού υπάρχουν όλοι γύρω σου, έτοιμοι να σταθούν στο πλάι σου. Δεν κουνάς ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι και ξαφνικά ένα κύμα ανθρώπων κατευθύνεται προς τα εσένα να σου ξεβουλώσει το στόμα. Η σιωπή απέκτησε σπάνια αξία και ο έρωτας μετουσιώθηκε σε μία αέναη, βαρετή, μίζερη πολυλογία. Αυτή τη γενιά αντιπροσωπεύουμε και όσο προσπαθούμε να ξεφύγουμε άλλο τόσο αναρωτιόμαστε "γιατί".
Μας λείπει το μεγαλείο της φύσης. Αγαπούμε την φύση αλλά δεν την βλέπουμε πουθενά. Το γυμνό μας προκαλεί φαντασιώσεις, μας απομακρύνει από την πραγματικότητα που το μυαλό μας θέλει να αξιοποιήσει για να αναπτυχθεί. Ένα γυμνό δέντρο μας κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση, μας δίνει τέτοια τροφή για ονειρικές καταστάσεις με παιδάκια που τρέχουν σε δάση, με τον Νεύτωνα που κάθεται από κάτω, με πουλάκια που κελαηδούν και φέρνουν τροφή στα μωρά τους, τόσο μεγάλη εντύπωση, που δεν μας μένει ενέργεια ούτε για να το αγγίξουμε ή να σκαρφαλώσουμε πάνω του. Έχουμε χάσει κάθε επαφή με την φύση αφού πρώτα χάσαμε την οικειότητα που είχαμε μαζί της.
Είμαστε η εκρηκτική γενιά της πληροφορίας. Ξέρουμε τα πάντα, κι όμως τόσο λίγα αφού γνωρίζουμε πως ανά πάσα στιγμή μπορούμε να τα μάθουμε. Μαθαίνουμε τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα που μέχρι να τα χωνέψουμε φυτρώνουν καινούργια. Χάνουμε τον έρωτα για την γνώση και μαζί με αυτόν χάνουμε τον έρωτα σαν έννοια. Η έννοια της μηχανής : αυτή η απρόσωπη έννοια που απέκτησε τόσους οπαδούς που η προσωπική εργασία έχασε την περηφάνια της. Ζούμε σε μία ανώνυμη και απρόσωπη σκλαβιά και είμαστε περήφανοι γι'αυτό. Περήφανοι για την ταπεινότητα μας που την επιδεικνύουμε σαν να ήταν χάρισμα. Δεν υπάρχουν ταπεινοί σκλάβοι ανάμεσα σε ατσάλινα συρματοπλέγματα.
Όσα τραγούδια μπορούσαμε να τραγουδήσουμε δυνατά, κραυγάζοντας και χοροπηδώντας, τα παρατήσαμε. Όσους ερωτικούς χορούς μπορέσαμε να απολαύσουμε μέσα σε ηδονικές, πικάντικες στιγμές αγνότητας, τις αξιοποιήσαμε. Οι τράγοι,ο Πάνας, οι ακόλουθοι του Διονύσου έβγαλαν κάλλους στα πόδια. Άρχισαν να σκέφτονται "Μα τί στο διάολο έχουμε πάθει και κάνουμε σαν τα ζώα;". Οι στιγμές απόλαυσης εναλλάσονται συνεχώς ανάλογα με την εποχή. Άλλοτε η απόλαυση ήταν η επιστήμη, άλλοτε ήταν ο έρωτας, άλλοτε η θρησκεία, άλλοτε η επανάσταση. Τώρα; Ποια είναι η απόλαυση που κυνηγάμε τώρα; Επαναξιολόγηση αξιών ή μήπως εφεύρεση νέων αξιών;
Νεολαία της άδειας πολιτικής, ετοιμοπόλεμη νεολαία απογοητευμένη δίχως πόλεμο, πεισμένη από τους γονείς της που "πέρασαν τόσα πολλά" ότι αυτό που ζούμε λέγεται ευημέρια. Ζούμε στην εποχή του βιοπορισμού, της καλοπέρασης και το τίμημά μας είναι να μην ξεφύγουμε από την "γραμμή", να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε αυτή την εποχή, να διατηρήσουμε το παρελθόν στην μνήμη μας για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη. Σαν να εξαρτάται το λάθος από την μνήμη. Σαν να μην υπάρχει παρόν, σαν να μην υπάρχει μέλλον. Η νεολαία του εθελοντισμού ζει. Εθελοντικά ψηφίζει, εθελοντικά σπουδάζει, εθελοντικά ερωτεύεται, εθελοντικά παντρεύεται, εθελοντικά ζει. Η ζωή μας έχει το τίμημά της...τους χρωστάμε από το πουθενά.
Ήρθε η ρήξη. Την απάντηση ακόμα κι αν την ξέρει κάποιος, δεν θα ξέρει ότι την ξέρει. Φωνάζουμε "Θέλουμε να δημιουργήσουμε!" και πιεζόμαστε για να δημιουργήσουμε. Τέτοιος μεγάλος αριθμός συγγραφέων, μουσικών, ποιητών, φιλοσόφων, επιστημόνων, διανοούμενων δεν έχει ξαναϋπάρξει ποτέ στην ανθρωπότητα. Ή υπήρξε και οι συνθήκες δεν άφησαν τον άνθρωπο να εκδηλωθεί. Ποιοτικά, στον καθένα μας ατομικά, το μεγαλύτερο μέρος των "δημιουργημάτων" της ανθρωπότητας φαντάζει μία μεγάλη μπούρδα. Συνολικά όμως, αυτή η μεγάλη μπούρδα ικανοποιεί ένα σύνολο διαφορετικών γούστων. Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος; Ο Καρλ Πόπερ είπε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του έναν φιλόσοφο. Και ο τάδε είπε ότι ο άνθρωπος είναι έτσι. Και ο δείνα είπε ότι ο άνθρωπος είναι αλλιώς. Κι όλοι μαζί παίζουνε ζάρια για την εύρεση ταυτότητας του είδους. Δεν θα ήταν προτιμότερο αντί να βρούμε την ταυτότητα του ανθρώπου, να βρούμε ποιο πρέπει να είναι το είδος του ανθρώπου; Αυτό ήταν λοιπόν. Χάος παντού.
Και θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στο χάος μέχρι την λήξη του πολέμου που ζούμε καθημερινά για την επικράτηση του ισχυρότερου. Πνευματικός, και όχι μόνο, πόλεμος. Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας. Θα υπάρξει τέλος; Θα ωφελήσει το τέλος; Μέχρι και ο τρόπος που πολεμάμε είναι άτιμος. Κανένας σεβασμός του εχθρού, καμία ευγένεια. Σφαζόμαστε σαν τα ζώα. Η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ βρίσκεται ως προς τον τρόπο που πολεμάνε. Και μέχρι τώρα ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να πολεμάει, γι'αυτό παραμένει στάσιμος στην εξέλιξη αυτός καθ'εαυτός, γι'αυτό επικρατεί χυδαιότητα και ασέβεια τόσο μέσα στην κλίκα των πνευματικών όσο και ανάμεσα στους άλλους. Και επιτέλους : σε περίπτωση που εξαφανιστούμε, προτιμάτε να γίνει μέσα στην λάμψη, μέσα στο φως ή μέσα στη σκόνη;!

"Υπάρχουν τόσες πολλές χαραυγές που δεν πρόβαλλαν ακόμα", Ριγκβέδα