Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Η νοσταλγία του χίπι και το έγκλημα του παιδιού



Η ομολογία ενός χίπι από την Καλιφόρνια

Ένα άνθος πεθαίνει στα χέρια μου.
Το κράτησα πολύ σφιχτά
Ή το άφησα να περιπλανηθεί ελεύθερο;

Ένα άνθος πεθαίνει στα χέρια μου.
Είδα στα μάτια του τον έρωτα
Είδε μέσα μου τις προθέσεις μου;

Ένα άνθος πεθαίνει στα χέρια μου.
Το αγγίζω και δε νιώθει τη ζέστη της παλάμης μου
Με φιλάει με τα πέταλά του και δεν με θέλει;

Ένα άνθος πεθαίνει στα χέρια μου.
Σταμάτησε να με προσέχει
Η γεύση του άλλαξε;

Το χρώμα του έλιωσε και με μάτωσε.
Τώρα που είμαστε χώρια
Κοιτάμε τα είδωλά μας στον καθρέφτη
Των αβύσσων που μαζί δεν θα πατήσουμε ποτέ.



Το παιδάκι που φοβόταν την ειρήνη

Τα όνειρά σας μέσα σε μία θρησκεία.
Σε ένα σύστημα αξιών πλέκετε εγκώμια.
Εξαρτημένα πνεύματα και προβλεπόμενα γεγονότα.
Ζωή, μέσα σε εποχές αόρατης εξέλιξης,
Κυνήγησε τη μαλθακότητα και σε περιμένει ο παράδεισος.
Γίνε σκληρός σαν πέτρα και η κόλαση μονόδρομος για σένα.

Είμαστε πέρα από το καλό και το κακό
Γεννημένοι μέσα στη φωτιά
Λιώνουμε το ατσάλι.
Να μας φοβάστε.

Αποβάλλατε την περηφάνια σας ηθελημένα.
Μάθατε να δίνετε χωρίς να παίρνετε.
Σαν βρεγμένοι σκύλοι οδηγείτε το τυφλό αφεντικό σας.
Σηκώνετε το κεφάλι μόνο για να δείτε τον Θεό σας.
Ο εχθρός ανεβαίνει πιο ψηλά από εσάς
Ή εσείς πέφτετε πιο κάτω από αυτόν;

Είμαστε πέρα από κάθε συνομωσία εννοιών.
Μάθαμε να κυριαρχούμε στον πόλεμο της ζωής,
Περιφρονήσαμε την ειρήνη της στασιμότητας,
Να μας σέβεστε.

Σαν το κάρβουνο : ακατέργαστο διαμάντι.
Η λάμψη σας διακρίνεται μόνο στον ήλιο.
Ανάμεσα στους δυνατούς αναπτύσσετε την αδυναμία σας.
Ντρέπεστε για τον γυμνό εγωισμό σας
Ή τον κοινοποιείτε με θράσος σαν στρουθοκάμηλοι.
Ω εσείς δημιουργοί του πολιτισμού πώς ξεχάσατε το ανώτερο;

Είμαστε το φως της τρέλας,
Γελάμε και κλαίμε σαν παιδιά,
Δημιουργούμε το μέλλον, το παρόν,
Στο αίμα μας κυλάει ζεστή κυνικότητα.
Στα μάτια μας θα δείτε το ανέλπιστο,
Στην καρδιά μας θα δείτε την λάμψη του ιδανικού μας,
Και στο χέρι μας θα βρείτε το σπαθί της ακεραιότητας μας.