Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Το γράμμα του Homo Kranius




Λαμπερό μου Κρανίο,
Σου γράφω για να εκδικηθώ για τις όσες ματαιόδοξες, περήφανες, χαώδεις σκέψεις περιέχεις εκεί μέσα. Για την χαρά και τη λύπη που προσφέρεις σε εμένα και τόσους άλλους με τα παιχνιδιάρικα δημιουργήματά σου. Αποδίδω φόρο τιμής σε εσένα που οι ηλιοκαμμένοι αρχαιολόγοι ξεθάβουν και καθαρίζουν προσεκτικά με τα μικρά βουρτσάκια τους για να σε συντηρήσουν και να σε προβάλλουν σε ένα μουσείο φυσικής ιστορίας. Εσένα που οι λευκοί κατακτητές ηπείρων, οι παλαιοί αυτοκράτορες, καρφώνανε στην κορυφή ενός ξύλου για παραδειγματισμό, για εκφοβισμό.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα απορεί για το αν σου οφείλει ευγνωμοσύνη για τα όσα κρύβεις ή μία βαθιά, κάκιστη κατάρα είναι αυτό που αρμόζει καλύτερα για την περίπτωσή σου. Τί είναι αυτό που πηγάζει από μέσα σου εκτός από έναν ζουμερό, αφράτο, εγκέφαλο; Διαμορφώνεις ιδιοφυϊες, μεγαλοφυϊες, προσωπικότητες, τρελά, παράξενα, απλά, ιδιόμορφα ή δύσμορφα όντα.
Σε μία γυάλα σε έχω και σε κοιτάζω εξερευνώντας κάθε πτυχή της τόσο ενδιαφέρουσας φύσης του περιεχόμενού σου. Μην το παίρνεις πάνω σου Κρανίο. Κάποιες φορές είναι τόσο ξεκάθαρη η λειτουργία σου ενώ άλλες είναι να απορεί κανείς για το ώφελος των δραστηριοτήτων σου. Μην μου μιλάς, δεν θέλω να ακούσω άλλο για την τέχνη του να δημιουργείς και να συγκρούεις έννοιες. Άραγε είσαι μόνο ένα πεδίο μάχης και τίποτα παραπάνω εσύ ω Κρανίο, ω κοκκάλινο απροσδιόριστου σχήματος αντικείμενο με τρύπες, ω φορέα των ειρμών, των ονείρων, των απολαύσεων, των οδειρμών των δολοφονικών, των απέραντων θαλασσών, των ωκεανών απείρου βάθους, των ερήμων, εσύ κανάτα του σύμπαντος; Χύσε το νερό από μέσα σου να δούμε τον πυθμένα. Δώσε μου πάθος, οργή, θυμό, ενέργεια. Τώρα θέλω γαλήνη, ηρεμία, αδράνεια. Όλα μαζί ταυτόχρονα : κύματα συναισθημάτων, χείμαρρους σκέψεων, χρώματα, κενό, σύννεφα, φως, σκοτάδι, γαλαξίες, πυρήνες! Εντυπωσίασέ με! Αρχίζω να αμφιβάλλω για σένα.
Απειροελάχιστη σημασία έχουν οι δύο χαρακτηριστικές τρύπες σου σε σχέση με αυτό που τα δύο τοποθετημένα μάτια βλέπουν. Αδικαιολόγητα άσχημες είναι οι δύο τρύπες όπου καταλήγει αυτό το ευθύγραμμο ή καμπύλο σε κάποιους εξόγκωμα σε σχέση με τις άπειρες μυρωδιές κάθε είδους λουλουδιού που εισέρχονται από αυτές. Πόσο άχρηστο θα ήταν αυτό το κενό αν δεν είχε προβλέψει ο γλύπτης σου να το επενδύσει με τους δεκάδες μυς ώστε να ανοιγοκλείνει, να εκφράζει χαρά, λύπη, οργή, πόνο και αγάπη. Ποιος θα ήταν ο λόγος της ύπαρξής σου αν μέσα από τις δύο πλαϊνές σου τρύπες δεν εισέρχονταν τα τραγούδια των αγγελικών φωνών που δημιουργούνται με αφορμή, όχι εσένα αλλά, το περιεχόμενό σου; Απαιτώ εξηγήσεις από εσένα που υποτίθεται ότι προστατεύεις τα εντόσθιά σου, και είσαι φτιαγμένο από ένα υλικό που μία απότομη κίνηση αρκεί για να γίνεις θρύψαλλα και να στερήσεις από μία ζωή όλα τα οράματα, όλα τα τραγούδια, όλα τα λουλούδια, όλη τη φαιά ουσία, μέσα από τα οποία γεννιέται η απέραντη ομορφιά του Σύμπαντος, ω Κρανίο.