Απροσδόκητα αληθινό

Στις φλέβες μου κυλάει αίμα
Στις φλέβες μου κυλάει οργή
Στο πέος μου κυλάει σπέρμα
Στο πέος μου κυλάει κατι με λήγουσα το "γη".

Μην είναι η ποίηση το κάστρο για ένα ψέμα;
Μην είναι η ποίηση μία βλακεία και μισή;
Κι αν της ποίησης δεν της αξίζει ούτε βλέμμα
Τότε γιατί να μην την λέγαμε κάτι με λήγουσα το "ση";

Αχ ο ρομαντισμός μου έχει φάει τη ζωή
Αχ δεν είναι ρομαντικό να μου έχει φάει ο ρομαντισμός τη ζωή,
Και σαν βιάζω το μυαλό σου με στροργή
Να νιώθεις κι εσύ σαν κάτι με λήγουσα το "γη";





Χωριάτικο

Στου χωριού μου τον καυγά
Σφάξαμε έναν κοκορά.
Και τον φάγαμε ωμό
Γαμώ την τύχη μου γαμώ.

[Αφιερωμένο στα παιδιά των πόλεων]