Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Οφθαλμόν αντί οφθαλμού




"Είναι ωραίο να είσαι Σκορπιός αυτό το καλοκαίρι", διάβασα στο πρώτο περιοδικό που έπιασα. Βρισκόμουν στην αίθουσα αναμονής. Επιτέλους, μία καλή είδηση. Είναι γεγονός πώς εμείς οι Σκορπιοί κάθε καλοκαίρι δεχόμαστε μαγνητικά κύματα της Σελήνης...ωχ πάλι τα ίδια. Νάνοι άρχισαν να περνούν από μπροστά μου τρέχοντας, γελώντας τσιριχτά. Ο τελευταίος νάνος, όπως πάντα, γύρισε το κεφάλι του προς εμένα, είπε "Μας μέτρησες; Χιχιχι" κι εξαφανίστηκε πίσω από έναν κύριο που προσπαθούσε να πιεί νερό από τον ψύκτη αλλα δεν φαινόταν να τα καταφέρνει και πολύ καλά. "Τα συναισθηματικά σας πάνε τέλεια". Εμένα μου λες. "Δώστε προσοχή στα οικονομικά σας κι αν συναντήσετε πουθενά κάποιον εφοριακό πείτε του με την ευγένεια που διακρίνει κάθε Σκορπιό, να πάει να γαμηθεί".

"Ο επόμενος παρακαλώ. Κύριος Σολωμός Σολωμών; Σολωμών Σολωμός; Σολορόφ Σόλωνος; Πανεπιστημίου Πατησίων γωνία; Ή όπως αλλιώς λέγεται τέλος πάντων, ας περάσει". Ένας κύριος γύρω στα 60, με τζιν, μπότες και ένα γάντι στο αριστερό χέρι σηκώθηκε την ίδια στιγμή που πήγα να σηκωθώ κι εγώ. "Μα δεν είναι δυνατόν υπάρχει κι άλλος με το ίδιο όνομα;", αναρωτήθηκα. Πήγαμε να μπούμε από την πόρτα αλλά δεν χωράγαμε και οι δύο μαζί. Φυσικό δεν είναι; Καμία πόρτα δεν χωράει δύο ανθρώπους μαζί, εκτός αν πρόκειται για την περίφημη τεράστια καγκελόπορτα του παραδείσου.

- Με συγχωρείτε αλλά πρέπει να δω τον γιατρό.
- Μα κι εγώ πρέπει να τον δω.
- Ναι αλλά εγώ έχω κλείσει ραντεβού.
- Κι εγώ έχω κλείσει ραντεβού.
- Και πώς σας λένε αν δεν γίνομαι διακριτικός;
- Πανεπιστημίου Πατησίων Γωνίας.
- Μα τί μου λέτε εκεί έμενε η νονά του αδερφού μου.
- Πολύς κόσμος μένει εκεί.
- Μα για δείτε. Μόλις πέρασε από πίσω σας ένας πτεροδάκτυλος.

Και έτσι κατάφερα να μπω στο γραφείο, κλείνοντας γρήγορα την πίσω πόρτα μου. Την πόρτα πίσω μου εννοώ. Όταν αυτοσχεδιάζω πάντα πετυχαίνω. Το έγραφε και ο Καζαμίας : Αν δείτε στον ύπνο σας ομελέτες να χορεύουν σάμπα ή σουίνγκ, μία μεγάλη ιδέα θα σας κυριεύσει ανοίγοντας τον δρόμο για νέες επιτυχίες.

"Παρακαλώ καθίστε", μου είπε ο γιατρός τραβώντας με προσοχή τις τρίχες από το στήθος του. Κάθισα και κοίταξα τον άντρα με τα γυαλία και την φαλάκρα. Περιμένα να μιλήσει. Κάτι ψιθύριζε κοιτώντας το στήθος του αλλά δεν μπορούσα να ακούσω. Πήρα την πρωτοβουλία και ξεκίνησα να μιλάω.

"Κοιτάχτε γιατρέ, είμαι προληπτικός. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα για μένα αλλά για τους γύρω μου. Ό,τι βγαίνει στον καφέ είναι αλήθεια και αποδεικνύεται πάντα ότι είναι αλήθεια οπότε δεν έχω κανένα πρόβλημα. Απλά μάλλον οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι δεν μπορούν να αποδεχτούν ότι ζω τόσο εναρμονισμένα και συγχρονισμένα με την μοίρα. Εντάξει, μην φανταστείτε ότι είμαι προληπτικός σε υπερβολικό βαθμό. Όταν μία θεία μου μού έριξε τα ταρώ και αποκαλύφθηκε η ξανθιά, που ήξερε τη μελαχρινή και η οποία ύστερα από τηλεφώνημα έκπληξη θα ενημέρωνε την ξανθιά να της πει ότι εγώ ξέρω ότι την ξέρει, τότε ήταν που έπρεπε να λάβω μέτρα. Κατ αρχήν για να γίνω σαφής : με την μελαχρινή δεν έχω κάνει τίποτα. Προς Θεού. Η ξανθιά είναι Τοξότης με ωροσκόπο Ταύρο και εξάλλου μιλάμε για μία χρονιά που η ευθυγράμμιση του Ωρίωνα με τα νησιά Φερόες καθιστά εφικτή μία σοβαρή ερωτική σχέση. Άρα..."
"Μάλιστα μάλιστα. Κοιμάστε καλά τα βράδια κύριε...;"
"Σόλων Όλον"
"Κύριε Σόλων λοιπόν, πώς κοιμάστε τα βράδια; Υπάρχει κάποιο όνειρο που σας έκανε εντύπωση και πιστεύετε ότι αξίζει να αναφερθεί; Έχετε κοιμηθεί ποτέ στην κρεβατοκάμαρα και να ξυπνήσετε στο χαλάκι της εξώπορτας; Ποια είναι η γνώμη σας για τον ρόλο του υποσυνείδητου στον υπαρξιακό κόσμο αλληλοταύτισης των μετουσιώσεων εντός εκτός κι επί τα αυτά πάραυτα και εκ των έσω;", είπε ο γιατρός χωρίς να έχει σηκώσει το κεφάλι του. Φαινόταν σαν να μιλάει σε κάποιον κάτω από το γραφείο του.

"Γιατρέ, το πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι τα οράματα. Τα βλέπω σε ακαθόριστες μέρες και ώρες. Είχα πει στη γυναίκα μου για ένα όραμα που είχα δει και αυτή με έδιωξε από το σπίτι. Είδα που λέτε, όχι εσείς, φράση είναι, το καταλάβατε έτσι; Είδα που λέω, ένα όραμα, το πρωί πίνοντας τον καφέ μου στη βεράντα, λίγα λεπτά πριν φύγω για τη δουλειά. Εμφανίστηκε δίπλα μου ο Εωσφόρος, με ένα κουβά γεμάτο κορν φλέικς και γάλα. Αρχικά δεν έδωσα σημασία γιατί από το τρίξιμο των δοντιών που μασούλαγε πίστεψα ότι ήταν η γυναίκα μου που κάθεται συχνά και παίρνουμε πρωινό μαζί. Μετά άκουσα την σατανική φωνή που μου είπε "Πετάξου φέρε μου ένα ποτήρι νερό κι ένα Μάλμπορο.". Γύρισα και τί να δω; Μα τί άλλο; Τον Εωσφόρο. Ξέρετε είμαι Βραχμάνος τατοϊστής εκ πεποιθήσεως και..."
Σαν να ξύπνησε ξαφνικά ο γιατρός πετάχτηκε όρθιος, όρθωσε το ένα χέρι ψηλά προς το ταβάνι και είπε τα παρακάτω λόγια:
"Κύριε Σόλων ακούστε. Δεν μας ενδιαφέρει το ποιόν σας. Δεν μας ενδιαφέρουν τα πιστεύω σας. Δεν μας ενδιαφέρει ο άλλος σας εαυτός, αν με αντιλαμβάνεστε. Εδώ δεν είμαστε τίποτα μέντιουμ. Δεν μας ενδιαφέρουν οι προλήψεις, προκαταλήψεις, παραλήψεις, ελλείψεις ή καταλήψεις. Δεν μας ενδιαφέρει οτιδήποτε έχει σχέση με εσάς. Εκτός από ένα πράγμα : τα μάτια σας. Τα μάτια σας, λέω, και τίποτ άλλο! Παρατηρήστε το στόμα μου όταν αρθρώνει τη λέξη "μάτια". Το είδατε; Απλό δεν είναι; Μα και τια τί μας κάνει; Μάτια, μάλιστα. Σας παρακαλώ, καθίστε σε αυτή την καρέκλα", και έδειξε στο σημείο που έπρεπε να βρίσκεται μία καρέκλα. Στην ιστορία μας όμως καρέκλα δεν υπήρχε εκεί που έδειχνε ο γιατρός, αλλά λίγο πιο δίπλα.

"Λοιπόν. Κύριε Σόλων. Χμμμ...κάποτε, στο σχολείο, περίπου εικοσι χρόνια πριν, είχα έναν φίλο που τον έλεγαν Σόλων. Περίεργο έτσι; Παίζαμε και μπάσκετ μαζί. Το κωλόπαιδο πάντα με νικούσε. Ούτε μία ισοπαλία δεν είχα πάρει. Κάθε φορά που παίζαμε γύρναγα σπίτι κλαίγοντας και η μαμά μου με καθησύχαζε ότι εγώ έχω μυαλό και θα γίνω επιστήμονας ενώ αυτός θα πιάσει δουλειά στην δίπλα οικοδομή. Εγώ όμως παραπονιόμουν ότι είχε πολύ καλό σουτ. Και ήταν πιο ψηλός από μένα και δυνατός. Τα κορίτσια στο σχολείο τον ερωτευόντουσαν, έπαιρνε το αμάξι του πατέρα του και πήγαινε βόλτες και έπαιζε και μπιλιάρδο στα μπαρ τα βράδια. Μα τί λέω. Εδώ έχουμε δουλειά κύριε μου! Ασκούμε έργο! Δεν μπορεί να ασχολούμαστε με αλήτες! Δεν μπορεί λέω! Περασμένα ξεχασμένα! Τέλος. Τέλος είπα!", είπε ο γιατρός εκνευρισμένος.
"Σοφία! Σοφία! Νερό!", φώναξε προς το διπλανό γραφείο της γραμματέας του.
Ξερόβηξε λίγο, πήρε μία βαθιά ανάσα, σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπο και συνέχισε να μιλάει.

"Μετά από την εξέταση μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι η κατάσταση των οφθαλμών σας είναι πολύ καλή κύριε Σόλων. Δεν έχετε ούτε μυωπία ούτε πρεσβυωπία, διακρίνετε τα χρώματα κανονικά και μπορείτε να φύγετε. 248 ευρώ, ευχαριστώ, γεια σας, επόμενος."
"Μα γιατρέ σας είπα ότι βλέπω οράματα δεν είναι δυνατόν να είμαι καλά. Κι εξάλλου οι νάνοι περνούν τόσο γρήγορα από μπροστά μου που δεν προλαβαίνω να τους μετρήσω. Αν λοιπόν υπονοείτε ότι είμαι αργόστροφος τότε να προσέχετε πώς μου μιλάτε γιατί..."
"Κοιτάχτε κύριε Σόλων. Τα οράματα που βλέπετε δεν έχουν να κάνουν με πρόβλημα των οφθαλμών σας. Τα οράματά σας οφείλονται σε εσφαλμένα σήματα που στέλνει το οφθαλμολογικό εγκεφαλικό κέντρο, τα οποία σήματα οφείλονται προφανώς σε κάποιο νευρολογικό, ψυχολογικό ή το συνδυασμό και των δύο, πρόβλημα. Συνεπώς, αν θέλετε να μου αδειάσετε τη γωνιά θα σας ήμουν ευγνώμων", είπε ο γιατρός και έκανε κινήσεις με το χέρι του δείχνωντας προς την πόρτα.
"Εντάξει λοιπόν. Θα φύγω. Αλλά πριν φύγω θα σας πω το εξής : εγώ είμαι ο Σόλων που σας νίκαγε στο μπάσκετ! Χαχα κορόιδο!", είπα και έφυγα τρέχοντας από το ιατρείο. Ακούστηκε ένα "Τιιιιι!", ένα μπαμ και ένα κρακ και αμέσως μία γυναικεία φωνή "Ένα γιατρό γρήγορα ένα γιατρό!".

Και κάπου εδώ τελειώνει το επεισόδιο. Για όσους αναρωτιούνται ακόμα τί έγινε στο τέλος, ο Σόλων επιστρέφει στην φυσιολογική ζωή του παρέα με τους νάνους και ο κύριος οφθαλμίατρος περιφέρεται στους διαδρόμους κάποιου ψυχιατρείου προκαλώντας τους συγκάτοικούς του για έναν αγώνα μπάσκετ.