Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Ο τοιχος



Μερικές φορές μου έρχεται να πάρω φόρα, να τρέξω και να πέσω στον τοίχο. Όσο πιο δυνατά πέσω πάνω του τόσο πιο δυνατά θα γελάω. Θεωρώ το γέλιο ιερό σκοπό. Μην με ρωτήσετε γιατί θα το κάνω, ήδη απάντησα. Απλά μου φαίνεται αστείο. Πάντα μου άρεσε να γελάω. Φοβάμαι βέβαια μήπως πονέσει ο τοίχος. Δεν είναι ότι είμαι ξεροκέφαλος. Απλά η αποφασιστικότητά μου αρκεί για να γκρεμίσει οτιδήποτε βρεθεί στον δρόμο της. Φόβος; Εντάξει, δεν μιλάω για εκείνο τον φόβο που σε κάνει να τρέμεις. Ίσως να είναι ανησυχία . Δεν θα τρομοκρατηθώ. Είμαι γενναίος. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Δεν είναι λίγο να πιστεύεις κάτι. Άλλοι πιστεύουν ότι είναι πουλιά. Εγώ πιστεύω ότι είμαι γενναίος. Ο τοίχος είναι άψυχος; Ακόμα καλύτερα. Δεν χρειάζεται λοιπόν να ανησυχώ ότι μπορεί να του κάνω κακό. Το πολύ πολύ να ραγίσει ή να του δημιουργήσω κανένα βαθούλωμα. Και τί έγινε; Τοίχος είναι, θα κολλήσω μια αφίσα από πάνω να μην φαίνεται. Αν είναι μεγάλη η ζημιά άντε να φέρω κανένα μάστορα να τον φτιάξει. Δεν θα τον αφήσω έτσι πάντως, θα τον φροντίσω. Πάντα, όταν πληγώνω κάτι προσπαθώ να το φροντίσω. Μπορεί να τον πληγώσω αλλά θα τον προσέξω αργότερα. Τί κι αν είμαι εγώ η αιτία που πληγώθηκε; Αφού θα τον περιποιηθώ αργότερα δεν χρειάζεται να απολογούμαι. Εξάλλου δεν μου αρέσουν οι απολογίες.
Σκέφτομαι ότι ίσως ο τοίχος με ξεγελάσει. Την στιγμή της σύγκρουσης, εκείνη την μοιραία, τελευταία στιγμή που το κρανίο μου θα έχει σχεδόν αγγίξει τον τοίχο. Εκεί που στο μυαλό μου θα εμφανιστεί η τελευταία εικόνα, που οι νευρώνες θα έχουν στείλει το τελευταίο τους σήμα. Τί σκέψεις να περάσουν άραγε εκείνη την στιγμή από το μυαλό μου; Θα προλάβει καμιά σκέψη να δημιουργηθεί στο μυαλό μου; Και το σημαντικότερο : οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή η σκέψη που μπορεί να δημιουργήσουν τα εγκεφαλικά μου κύτταρα, θα προλάβω άραγε να την αντιληφθω; Τα μάτια μου δεν θα προλάβουν ούτε να ανοιγοκλείσουν. Αυτή η στιγμή είναι που με ανησυχεί. Τότε που όλα θα είναι ζήτημα χρόνου. Και όχι χρόνου μετρήσιμου σε μονάδες. Μιλάμε για κάτι λιγότερο από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χιλιοστά του δευτερολέπτου ίσως. Η καρδιά μου θα στέλνει αίμα στο υπόλοιπο σώμα με ρυθμούς αρδευτικής αντλίας πετρελαίου, το δέρμα μου θα φλέγεται, οι μυες σε όλο μου το σώμα θα βρίσκονται σε τέτοια ένταση που θα είναι έτοιμοι να σκάσουν! Ήδη φαντάζομαι, το στομάχι μου να έχει σφιχτεί, τις φλέβες μου να έχουν πεταχτεί στον λαιμό και στο κούτελό και να αναμένεται η σύγκρουση. Το ζήτημα για το οποίο μιλάω εδώ είναι πιο λεπτό από μία κλωστή. Με καταλαβαίνετε; Να ποιο είναι το άγχος μου για αυτή την μοιραία στιγμή : κι αν ο τοίχος εκείνη τη στιγμή εξαφανιστεί;
Τοίχος είναι, μπορεί να εξαφανιστεί. Το ότι αποτελείται από υλικό δεν σημαίνει κάτι. Και ο άνθρωπος από ύλη είναι φτιαγμένος αλλά κάποτε εξαφανίζεται. Προσέχτε όμως : εξαφανίζεται με την έννοια ότι το ανθρώπινο μάτι δεν τον αντιλαμβάνεται. Γιατί δεν εξαφανίζεται ακριβώς αλλά αυτομάτως ξαναγεννιέται. Μάλιστα : ξαναγεννιέται. Ένας μοναχός, συμπαθητικό παιδί, από αυτούς που δεν έχουν μαλλιά και κυκλοφορούν με πορτοκαλί κελεμπίες και σανδάλια, μου είχε πει ότι όταν πεθαίνουμε η ψυχή μας μπαίνει σε κάτι άλλο. Αν για παράδειγμα θάψουν κάποιον σε ένα δάσος, τα λουλούδια που βρίσκονται από πάνω του θα απορροφήσουν την ψυχή του. Το λουλούδι θα το φάει ένα ελάφι και μέσω της διαδικασίας της πέψης θα καταλήξει πάλι στο χώμα. Μην εξαπατάστε όμως. Το ελάφι μπορεί να το φάει κάποιο λιοντάρι. Κι έτσι ο κύκλος γίνεται ατελείωτος στην τροφική αλυσίδα. Κάπως έτσι μου τα είχε πει. Άρα συνεχίζουμε να ζούμε ακόμα κι όταν δεν έχουμε ύλη. Τουλάχιστον αυτο υποστήριξε ο μοναχός. Γι’αυτό σας λέω : αν, λέω, αν ο τοίχος αυτή, την όλο πάθος και διέγερση στιγμή, εξαφανιστεί;
Τότε θα πρέπει να είμαι έτοιμος για όλα και να δείξω χαρακτήρα. Νομίζω ότι τότε είναι που θα φανεί αν είμαι πραγματικά γενναίος. Μπορεί να ανοίξει καμιά τρύπα να με ρουφήξει. Και τότε θα πρέπει να αντιδράσω ενστικτωδώς. Τότε θα φανούν τα αντανακλαστικά μου. Ή θα πρέπει να πηδήξω και να πιαστώ από κάπου για να μην πέσω ή, στην χειρότερη περίπτωση που τα αντανακλαστικά μου με προδώσουν, θα πρέπει να αφεθώ στην μανία της τρύπας και να ακολουθήσω τους νόμους της βαρύτητας. Είμαι απαισιόδοξος σε αυτό το σημείο. Όχι ότι δεν εμπιστεύομαι τα αντανακλαστικά μου. Αντιθέτως, μπορώ να πιάσω μύγα απ τα φτερά χωρίς να το καταλάβει ούτε η ίδια. Αλλά αν εμφανιστεί η τρύπα σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος λόγος που εμφανίστηκε. Δεν θα εμφανιστεί τυχαία, το ξέρω αυτό. Οι τρύπες υπάρχουν για να πέφτουμε μέσα. Και αν ο τοίχος θελήσει να με ξεγελάσει τότε κάτι μου λέει ότι είναι δεδομένο πως θα πέσω στην τρύπα. Ίσως αυτή η τρύπα να έχει μεγάλο βάθος. Η προσγείωση θα είναι δύσκολη. Έχω δυνατά γόνατα όμως... Κανένα πρόβλημα.