Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007

Συνολική επίθεση στην πολιτική



Ανάλογα με την εποχή και τις κοινωνικές καταστάσεις εφαρμόζονται διάφορα είδη πολιτικής σε διάφορες χώρες. Οι πολιτικοί και γενικά τα άτομα που ασχολούνται - συμμετέχουν σοβαρά ακολουθούν κάποιους σταθερούς κανόνες ανάλογα τα πολιτικά "πιστεύω" τους. Το κείμενο αποσκοπεί στο ξεβράκωμα των πολιτικών ιδεών καθώς και των ατόμων που με πάθος τις υποστηρίζουν.

Γενικά :
1. Αποδεχόμαστε την έννοια της πολιτικής ως ένα μέσο για την αποδοχή-εφαρμογή ενός συστήματος.
2. Συστηματοποίηση του χάους που επικρατεί στο ανθρώπινο γίγνεσθαι, βούλεσθαι κλπ.
3. Το σύστημα επιφέρει οπωσδήποτε την αλλαγή στον τρόπο ζωής της μάζας.
4. Η αλλαγή οδηγεί τους ακέραιους χαρακτήρες που προσπαθούν να οργανώσουν το χάος μέσα τους, τα ανεξάρτητα πνεύματα που αλλάζουν από μόνα τους, στην περιθωριοποίηση.
5. Συμπέρασμα : Η πολιτική προϋποθέτει έλλειψη ακεραιότητας του ατόμου.

Σοσιαλισμός :
1. Το σύστημα του γενικού καλού - Κρυφή κυριαρχία του Κράτους - Υποκρισία
2. Ο λαός για τον λαό, από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του - Ικανοποίηση από την προσφορά του ατόμου στην μάζα - Χριστιανική ματαιοδοξία, έλλειψη περηφάνιας, "θεοποίηση" της ανιδιοτέλειας
3. Το Ένα μέσα στο Όλον, το Άτομο εξισώνεται με τη Μάζα
4. Παντελής έλλειψη ιεραρχίας - Ψευδαίσθηση ειρήνης και γαλήνης - Ισότητα
5. Συμπέρασμα : Άνοδος της "πλέμπας" και της χυδαιότητας - Κάθοδος των ξεχωριστών και της ευγένειας - Το κήρυγμα της μετριότητας, αποξένωση από το ανθρώπινο ένστικτο

Αναρχία:
1. Η θεωρία της καταστροφής όλων των συστημάτων, άραγε δεν υπονοεί την ανάπτυξη ενός καινούργιου συστήματος;
2. Εξέγερση των κατώτερων στρωμάτων - Εξύμνηση της μάζας (και του ατόμου;;)
3. Μίσος απέναντι σε κάθετι δυνατό, κυρίαρχο - Εξύμνηση καλοσύνης, ανιδιοτέλειας, αυτοθυσίας
4. Ελεύθεροι άνθρωποι - Αγάπη σε όλη την ανθρωπότητα - Ισότητα - Ειρήνη
5. Προϋπόθεση : Η μορφή ενός Εσταυρωμένου στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου
6. Συμπέρασμα : Τα χριστιανικά, απαρχαιωμένα ένστικτα των απογοητευμένων χριστιανών βγαίνουν στην επιφάνεια

Καπιταλισμός :
1. Το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο με οικονομικά κριτήρια
2. Κυριαρχία της ύλης - Υποταγή στην οικονομία
3. Αναξιοκρατία - Ανούσιος ανταγωνισμός με έναν πάντα νικητή, το Κράτος
4. Φαινομενικός πλουραλισμός δημοκρατιών - Ενασχόληση με πολιτική και οικονομία - Παραμερισμός της πραγματικής (κι όχι της φαινόμενης) ζωής
5. Συμπέρασμα : Δημιουργία δύο παρατάξεων, οι εργάτες και τα αφεντικά (Γενικολογίες) - Πόλεμοι Ψυχροί, Πόλεμοι Άνανδροι, η δειλεία σε όλο της το μεγαλείο - Παρακμή της τέχνης, ο καλλιτέχνης γίνεται όργανο ή ταπεινώνεται εθελοντικά

Φασισμός :
1. Το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο με φυλετικά κριτήρια - Ένα άλλο είδος καπιταλισμού
2. Αναγωγή της πολυπλοκότητας του ατόμου σε ένα απλό : "το άτομο με το τάδε αίμα-χρώμα-χαρακτηριστικό" - Και πάλι εξύψωση της μάζας (δημοκρατία???)
3. Γενίκευση της ατομικής πειθαρχίας σε μαζική (στρατιωτική) πειθαρχία
4. Φαινομενική ομοιογένεια - Περιορισμός στα "κλεισμένα σύνορα" - Παρερμηνεία της έννοιας "δύναμη" - Παρερμηνεία της έννοιας "περηφάνια"
5. Συμπέρασμα : Πολιτισμική και πνευματική καθυστέρηση - Ισότητα στους κύκλους "των ομοίων" - Θρησκευτική ζωή - Άνοδος της κάστας των ιερέων - Θρησκευτική ηθική - Τα ανθρώπινα ένστικτα γίνονται "ζωώδη" ένστικτα - Παρερμήνευση της φύσης

ΣΥΝΕΠΕΙΑ : Οι δυνατές υπάρξεις χρειάζονται περίσσεια δύναμης για την περεταίρω εξέλιξή τους μέσα σε ένα οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα αφού το τελευταίο επηρεάζει άμεσα και έμμεσα το έργο τους. Τίθεται θέμα αντιμετώπισης (πχ καταστροφή συστήματος); Όχι; Ίσως; Ναι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Διατηρούμε την παιδική αφέλειά μας! Ό,τι κάνουμε το κάνουμε για να εξισοροπήσουμε το κενό μεταξύ τρέλας και λογικού που βρίσκεται μέσα μας! Ό,τι κάνουμε το κάνουμε γιατί μας καθορίζει το μοιραίο! Δεν τίθεται θέμα σεβασμού! Δεν τίθεται θέμα αξιοπρέπειας! Το παρόν και το μέλλον μας ανήκει!

Αφιερωμένο σε όσους δεν θα μεγαλώσουν ποτέ, στους εραστές του φωτός.

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Black light district




Σκηνή 1.
Μπρίξτον, η πόλη με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στο Λονδίνο, δύο ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Μία παρέα από τρεις νέους Έλληνες έτοιμους για όλα. Μας χαιρέτησε ένας άστεγος. Ένα πρεζάκι μας ζήτησε ψηλά, του δώσαμε ένα τσιγάρο. Περίπου 20 μαύροι μαζεμένοι, μία μαύρη μου έκλεισε το μάτι και ο νταβατζής της με κοίταξε περίεργα. Σε ένα φαστ φουντ ο τούρκος ιδιοκτήτης μας βάζει να ακούσουμε ελληνική μουσική "Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες". Του αφήνουμε φιλοδώρημα και φεύγουμε.

Σκηνή 2.
Δεν κατάλαβα πώς και γιατί. Απλά είδα μπροστά μου δύο άντρες πεσμένους και ματωμένους. Τους έπιασα το σφυγμό, σιγουρεύτηκα ότι ζουν και άρχισα να τρέχω. Εκείνοι οι δύο τύποι είχαν μηχανάκι. Δεν το είχα δει, αλλά το κατάλαβα γιατί ο ένας με χτύπησε με το κράνος. Δεν έπρεπε να με δουν να τρέχω προς οποιαδήποτε κατεύθυνση γιατί θα με προλάβαιναν. Έτσι έτρεχα και έστριβα σε στενά γρήγορα με την ελπίδα ότι ήταν ακόμα αναίσθητοι. Μπήκα σε ένα μίνι μάρκετ να πάρω ένα νερό. Με είδε ταραγμένο η κυρία που ήταν μέσα και μου είπε αν ήθελα να κάτσω να χαλαρώσω λίγο. Πέταξα ένα βιαστικό "Όχι" κι έφυγα.

Σκηνή 3.
Πορτιέρης, γένους θηλυκού, δεν με αφήνει να μπω στο κλαμπ. Με απειλεί ότι δεν θα φύγω από εκεί και με τα δύο μου πόδια : "Try me", της απαντάω. Με κοιτάει από την κορυφή ως τα νύχια και δεν μου δίνει σημασία ενώ κάνει σήμα στον συνάδελφό της. Ο πορτιέρης δίπλα της μου επιδεικνύει τα μπράτσα του και δεν με αφήνει να προχωρήσω. Περιμένω απ'έξω. Ένας μαύρος με ρωτάει αν έχω ναρκωτικά να αγοράσει. Του λέω ευγενικά "όχι", τσαντίζεται και φεύγει.

Σκηνή 4.
Κερνάω τσιγάρο δύο λεσβίες. Μετά από λίγο με διώχνουν γιατί δεν τα πήγαιναν καλά και πρόκειται να χωρίσουν. Ήθελαν να μιλήσουν. Φεύγω.

Σκηνή 5.
Καζίνο. Χάνω 40 λίρες. Κερδίζω 90. Πάλι στα λεφτά μου. Βλέπω έναν νέο Κινέζο κρουπιέρη στη ρουλέτα. Μία Κινεζούλα με τη φίλη της έχει γεμίσει το τραπέζι με μάρκες. Βάζω δύο μάρκες. Πετυχαίνω αριθμό. Βάζω άλλες δύο μάρκες. Ξανακερδίζω. 5 φορές σερί πιάνω αριθμό. Ο μπράβος πάνω από το κεφάλι του Κινέζου με κοιτάζει μία εμένα και μία πιο άγρια τον κρουπιέρη. Η φίλη της Κινέζας με κοιτάζει χαμογελαστή. Την 7η φορά χάνω, παίρνω τα κέρδη και φεύγω.

Σκηνή 6.
Στο κλαμπ που το 95% όσων μπαίνουν παίρνουν χαπάκια. Κάνω τη διαφορά και δεν παίρνω τίποτα. Άντρες, γυναίκες, παιδιά όλοι μαζί μία παρέα αγαπημένη χορεύουν σαν τρελοί. Άντρες, γυναίκες, παιδιά μου πιάνουν τον κώλο ή το χέρι όταν περνάω από δίπλα τους. Άρχισε να μου χαλάει η διάθεση. Φεύγω.

Σκηνή 7.
Όλες οι παραπάνω σκηνές τελειώνουν με το ρήμα "φεύγω". Άραγε όπου κι αν πάω φεύγω τόσο εύκολα; Φεύγω.

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

Η ευγενική τέχνη του να κάνεις εχθρούς



Να μαστε λοιπόν εδώ. Τα παιδιά μιας γενιάς που τα έχουν όλα. Τα παιδιά μιας εποχής που σου δίνει τα πάντα, που δεν σου δίνει τίποτα. Είμαστε οι απόκληροι ενός συστήματος που σε έχει προετοιμάσει με όλα τα εφόδια, που σου έχει δώσει ευκαιρίες και σε έχει γεμίσει με τόσο κενό, που απορείς γιατί να είσαι τόσο απομονωμένος αφού υπάρχουν όλοι γύρω σου, έτοιμοι να σταθούν στο πλάι σου. Δεν κουνάς ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι και ξαφνικά ένα κύμα ανθρώπων κατευθύνεται προς τα εσένα να σου ξεβουλώσει το στόμα. Η σιωπή απέκτησε σπάνια αξία και ο έρωτας μετουσιώθηκε σε μία αέναη, βαρετή, μίζερη πολυλογία. Αυτή τη γενιά αντιπροσωπεύουμε και όσο προσπαθούμε να ξεφύγουμε άλλο τόσο αναρωτιόμαστε "γιατί".
Μας λείπει το μεγαλείο της φύσης. Αγαπούμε την φύση αλλά δεν την βλέπουμε πουθενά. Το γυμνό μας προκαλεί φαντασιώσεις, μας απομακρύνει από την πραγματικότητα που το μυαλό μας θέλει να αξιοποιήσει για να αναπτυχθεί. Ένα γυμνό δέντρο μας κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση, μας δίνει τέτοια τροφή για ονειρικές καταστάσεις με παιδάκια που τρέχουν σε δάση, με τον Νεύτωνα που κάθεται από κάτω, με πουλάκια που κελαηδούν και φέρνουν τροφή στα μωρά τους, τόσο μεγάλη εντύπωση, που δεν μας μένει ενέργεια ούτε για να το αγγίξουμε ή να σκαρφαλώσουμε πάνω του. Έχουμε χάσει κάθε επαφή με την φύση αφού πρώτα χάσαμε την οικειότητα που είχαμε μαζί της.
Είμαστε η εκρηκτική γενιά της πληροφορίας. Ξέρουμε τα πάντα, κι όμως τόσο λίγα αφού γνωρίζουμε πως ανά πάσα στιγμή μπορούμε να τα μάθουμε. Μαθαίνουμε τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα που μέχρι να τα χωνέψουμε φυτρώνουν καινούργια. Χάνουμε τον έρωτα για την γνώση και μαζί με αυτόν χάνουμε τον έρωτα σαν έννοια. Η έννοια της μηχανής : αυτή η απρόσωπη έννοια που απέκτησε τόσους οπαδούς που η προσωπική εργασία έχασε την περηφάνια της. Ζούμε σε μία ανώνυμη και απρόσωπη σκλαβιά και είμαστε περήφανοι γι'αυτό. Περήφανοι για την ταπεινότητα μας που την επιδεικνύουμε σαν να ήταν χάρισμα. Δεν υπάρχουν ταπεινοί σκλάβοι ανάμεσα σε ατσάλινα συρματοπλέγματα.
Όσα τραγούδια μπορούσαμε να τραγουδήσουμε δυνατά, κραυγάζοντας και χοροπηδώντας, τα παρατήσαμε. Όσους ερωτικούς χορούς μπορέσαμε να απολαύσουμε μέσα σε ηδονικές, πικάντικες στιγμές αγνότητας, τις αξιοποιήσαμε. Οι τράγοι,ο Πάνας, οι ακόλουθοι του Διονύσου έβγαλαν κάλλους στα πόδια. Άρχισαν να σκέφτονται "Μα τί στο διάολο έχουμε πάθει και κάνουμε σαν τα ζώα;". Οι στιγμές απόλαυσης εναλλάσονται συνεχώς ανάλογα με την εποχή. Άλλοτε η απόλαυση ήταν η επιστήμη, άλλοτε ήταν ο έρωτας, άλλοτε η θρησκεία, άλλοτε η επανάσταση. Τώρα; Ποια είναι η απόλαυση που κυνηγάμε τώρα; Επαναξιολόγηση αξιών ή μήπως εφεύρεση νέων αξιών;
Νεολαία της άδειας πολιτικής, ετοιμοπόλεμη νεολαία απογοητευμένη δίχως πόλεμο, πεισμένη από τους γονείς της που "πέρασαν τόσα πολλά" ότι αυτό που ζούμε λέγεται ευημέρια. Ζούμε στην εποχή του βιοπορισμού, της καλοπέρασης και το τίμημά μας είναι να μην ξεφύγουμε από την "γραμμή", να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε αυτή την εποχή, να διατηρήσουμε το παρελθόν στην μνήμη μας για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη. Σαν να εξαρτάται το λάθος από την μνήμη. Σαν να μην υπάρχει παρόν, σαν να μην υπάρχει μέλλον. Η νεολαία του εθελοντισμού ζει. Εθελοντικά ψηφίζει, εθελοντικά σπουδάζει, εθελοντικά ερωτεύεται, εθελοντικά παντρεύεται, εθελοντικά ζει. Η ζωή μας έχει το τίμημά της...τους χρωστάμε από το πουθενά.
Ήρθε η ρήξη. Την απάντηση ακόμα κι αν την ξέρει κάποιος, δεν θα ξέρει ότι την ξέρει. Φωνάζουμε "Θέλουμε να δημιουργήσουμε!" και πιεζόμαστε για να δημιουργήσουμε. Τέτοιος μεγάλος αριθμός συγγραφέων, μουσικών, ποιητών, φιλοσόφων, επιστημόνων, διανοούμενων δεν έχει ξαναϋπάρξει ποτέ στην ανθρωπότητα. Ή υπήρξε και οι συνθήκες δεν άφησαν τον άνθρωπο να εκδηλωθεί. Ποιοτικά, στον καθένα μας ατομικά, το μεγαλύτερο μέρος των "δημιουργημάτων" της ανθρωπότητας φαντάζει μία μεγάλη μπούρδα. Συνολικά όμως, αυτή η μεγάλη μπούρδα ικανοποιεί ένα σύνολο διαφορετικών γούστων. Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος; Ο Καρλ Πόπερ είπε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του έναν φιλόσοφο. Και ο τάδε είπε ότι ο άνθρωπος είναι έτσι. Και ο δείνα είπε ότι ο άνθρωπος είναι αλλιώς. Κι όλοι μαζί παίζουνε ζάρια για την εύρεση ταυτότητας του είδους. Δεν θα ήταν προτιμότερο αντί να βρούμε την ταυτότητα του ανθρώπου, να βρούμε ποιο πρέπει να είναι το είδος του ανθρώπου; Αυτό ήταν λοιπόν. Χάος παντού.
Και θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στο χάος μέχρι την λήξη του πολέμου που ζούμε καθημερινά για την επικράτηση του ισχυρότερου. Πνευματικός, και όχι μόνο, πόλεμος. Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας. Θα υπάρξει τέλος; Θα ωφελήσει το τέλος; Μέχρι και ο τρόπος που πολεμάμε είναι άτιμος. Κανένας σεβασμός του εχθρού, καμία ευγένεια. Σφαζόμαστε σαν τα ζώα. Η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ βρίσκεται ως προς τον τρόπο που πολεμάνε. Και μέχρι τώρα ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να πολεμάει, γι'αυτό παραμένει στάσιμος στην εξέλιξη αυτός καθ'εαυτός, γι'αυτό επικρατεί χυδαιότητα και ασέβεια τόσο μέσα στην κλίκα των πνευματικών όσο και ανάμεσα στους άλλους. Και επιτέλους : σε περίπτωση που εξαφανιστούμε, προτιμάτε να γίνει μέσα στην λάμψη, μέσα στο φως ή μέσα στη σκόνη;!

"Υπάρχουν τόσες πολλές χαραυγές που δεν πρόβαλλαν ακόμα", Ριγκβέδα

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Red Light District




- "Μου έπεσε γαμώτο! Μου έπεσε! Δεν το πιστεύω!", σκέφτηκα και έπεσα στο κρεβάτι σκεφτικός και χαμένος στον κόσμο μου.
- "Τί έγινε μωρό μου; Έχουμε πρόβλημα;", είπε η γυναίκα, χαρίζοντας μου ένα γλυκό χαμόγελο. Ήταν πανέμορφη.
- "Όπα όπα! Τί έγινε ρε παιδιά;", φώναξε ο τύπος που μας κοίταζε από μία καρεκλίτσα. Σηκώθηκε και με πλησίασε.
- "Ρε αγόρι μου τί έπαθες; Πεσμου το πρόβλημά σου να το λύσουμε τώρα. Αφού τα είπαμε ρε αγόρι μου : Όχι άγχος, απελευθερώσου! Απελευθερώσου ρε!"
- "Δεν είναι τίποτα θα μου περάσει", του είπα.
- "Θέλω να του φέρετε κοκκαϊνη, πρωτείνη, ό,τι θέλει! Δεν γίνεται να έχουμε τέτοια προσόντα μπροστά στα μάτια μας και να μην τα εκμεταλλευόμαστε! Γρήγορα κουνηθείτε! Κι εσύ ρε Τζίνα κορίτσι μου τί κάθεσε και με κοιτάς έτσι; Κάντον να νιώσει λίγο άνετα κορίτσι μου! Άντε κουνηθείτε να κάνουμε τη δουλειά μας!"
Ήταν φίλος μου, γνωριζόμασταν πολλά χρόνια. Είχαμε κάνει πολλά αλλά κάτι τέτοιο δεν το περίμενα ποτέ. Κάθε φορά που έκανα κάτι καινούργιο χρειαζόμουν τον χρόνο μου για να προσαρμοστώ με τις συνθήκες και να το κάνω σωστά. Όταν έχω τον χρόνο που χρειάζομαι για να νιώσω οικοιότητα με τις συνθήκες, όχι απλά κάνω κάτι σωστά αλλά το κάνω τέλεια. Έχω μία τελειομανία αλλά χρειάζομαι ώθηση.
Πήρα ένα χαπάκι και δύο κάψουλες. Σηκώθηκα και έκατσα δίπλα στον φίλο μου που το κανόνισε όλο αυτό και ουσιαστικά ήταν ο οργανωτής όσον αφορά τον απαραίτητο εξοπλισμό, τα απαραίτητα άτομα, τον χώρο και το κεφάλαιο. Άναψα τσιγάρο.
- "Λοιπόν, μη σε νοιάζει τίποτα, σε λίγο τα πάντα θα έχουν λυθεί", μου είπε ο Βασίλης.
- "Δεν αγχώνομαι. Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά. Απλά χρειάζομαι χρόνο για να εξοικοιωθώ με τον χώρο, ξέρεις. Τόσα άτομα εδώ μέσα και οι προβολείς πάνω μου, λες και είμαι κάποια διασημότητα."
- "Είσαι διασημότητα ρε! Ναι, αυτό είσαι! Είσαι μία διασημότητα! Θα είσαι εξώφυλλο σε κάθε περιόδικο. Είσαι ο μόνος σύγχρονος του είδους, το ξέρεις. Λοιπόν, άντε πάμε. Παιδιά ετοιμαστείτε, αρχίζουμε. Είσαι έτοιμος;"
- "Ναι, ναι ας το κάνουμε!", του απάντησα αποφασισμένα.
Πήγα στο κρεβάτι και ανέβηκα όρθιος πάνω. Η Τζίνα γονάτισε μπροστά μου και ξεκίνησε να μου παίρνει πίπα με τον μοναδικό επαγγελματικό της τρόπο. Ένιωθα τέλεια. Μου ξέφυγε ένα χαμόγελο προς άγνωστη κατεύθυνση. Ένιωσα την ενέργεια να με πνίγει. Άρχισα να ιδρώνω και πήρα την Τζίνα την έβαλα στα τέσσετα και της τον έβαλα από πίσω βίαια. Άρχισα να κινούμε μπρος πίσω γρήγορα και με ρυθμό. Κατέβηκα από το κρεβάτι, έπιασα την Τζίνα, την σήκωσα στον αέρα, την κόλλησα στον τοίχο. Είμαστε και οι δύο σε έκσταση. Είχαμε αποβάλλει κάθε επαγγελματισμό. Πηδιόμαστε και το απολαμβάναμε και οι δύο. Εγώ ήμουν ερασιτέχνης ενώ αυτή επαγγελματίας. Εκείνη την ώρα όμως μπορούσα να ξεχωρίσω τις επαγγελματικές, υποκριτικές αντιδράσεις από τις αυθόρμητες και αληθινές. Και η Τζίνα το απολάμβανε εκείνη την ώρα όσο κι εγώ. Φωνάζαμε και οι δύο και πηδιόμαστε σαν τα σκυλιά.
- "Έτσι αγόρι μου έτσι!", άκουστηκε μία φωνή δυνατά στο δωμάτιο. Σταμάτησα για λίγο και κοίταξα τον Σπύρο. Με κοίταξε και χαμογέλασε. Ο Σπύρος ήταν και αυτός μέσα στην ομάδα που το οργάνωσε όλο αυτό. Παρασυρόταν εύκολα από τα γεγονότα και όταν χαιρόταν εκδήλωνε την χαρά του ανοιχτά. Σε όλο το γύρισμα ήταν ο κάμερα-μαν και σε κάθε πλάνο τον έβλεπα που έδινε τα πάντα για να βγει όσο καλύτερα γινόταν η δουλειά. Ανταλλάξαμε γρήγορες ματιές με τον Βασίλη και τον Σπύρο και χαμογελάσαμε.
- "Συνεχίζουμε, συνεχίζουμε", είπε ο Βασίλης, "είναι τέλειο"
Βρισκόμουν μέσα σε μία σουίτα, με δύο φίλους μου, μία γυναίκα και τρεις αγνώστους - ένας για τον ήχο, ένας μάνατζερ και ένας βοηθός. Κι εγώ ήμουν απλά εκεί. Όλοι κρεμιόντουσαν από το πέος μου...

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2007

Ποιον είπες πιόνι μωρή άρρωστη;


Πάρτα μωρή άρρωστη

Είμαστε πιόνια.
Μιας πανούργας αέναης διαδικασίας.
Ενός αδύναμου, χρεωμένου χασάπη.
Σε πιο Θεό να προσκυνήσω;
Με πια οργή να εκφράσω τα δάκρυά μου;
Επιμένουμε στους κανόνες της σκακιέρας.
Νυχτόβια ζώα, μας κουράζει το φως της μέρας.
Σου είπα…
Είμαστε πιόνια.
Μιας άκαρπης, δυσανάλογης δύναμης αυθεντίας.
Ενός τράγου, σάτυρου σε μία Διονυσιακή πομπή.
Σε πιο ψέμμα να πιστέψω;
Με ποιο νόμο να διαγράφω την πορεία της ζωής μου;
Συντηρούμε το φάρμακο της ευθανασίας μας.
Χειρουργημένοι ασθενείς, ράμματα που αφήνουν ανοιχτές τις πληγές μας.
Αφού στο είπα…
Είμαστε πιόνια.
Σαν ο φαντάρος θα βγει στη σκοπιά,
Μία λάμψη ενός όπλου θα του στερήσει την κραυγή,
Ένας θόρυβος θα καλύψει τη ζωή,
Μία άρνηση σε αυτό που έχει ήδη αρνηθεί.
Μαθαίνω να λέω Ναι!
Στα ουράνια βέλη με φωτιά θα σπέρνω ανέμους
Αντίθετους στα ρεύματα των ποταμών.
Δεν θα στο ξαναπώ…




Ρομαντικό

Αχ τα πουλάκια κελαηδούν.
Αχ το φεγγάρι λάμπει.
Αχ μη μου τα πρήζετε.
Μόνο ζητάω αγάπη.

Αχ μ’αρέσει να γελώ.
Αχ χαμόγελα αποζητώ.
Αχ και να 'μουν δονητής
Με μπαταρίες να χύνω.

Αχ φάνηκε ο ήλιος
Αχ έλαμψε το τοπίο
Αχ βλέπω ορίζοντα
Ξέρω που να στοχεύσω.

Αχ το φεγγάρι έφυγε
Αχ πάει και ο ήλιος.
Αχ το πουλί μου έπεσε
Αχ ξενερώσαμε όλοι.

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2007

Κάθε πρωί θα πίνω ουίσκι



Μπήκε στο προαύλιο του σχολείου. Ένα παιδάκι έπαιζε μπάσκετ μόνο του. Πήγε κοντά του. - Εδώ ψηφίζουμε;
Το παιδάκι γύρισε προς το μέρος του.
- Έτσι μου είπε ο μπαμπάς. Και ο μπαμπάς ποτέ δεν έχει άδικο. Του είπα ότι δεν είναι για μένα οι εκλογές αλλά με πίεσε. Οι εκλογές, λέει, είτε είναι είτε δεν είναι για σένα θα ψηφίσεις ότι σου πω για να μην σου αστράψω κατακέφαλο. Οπότε ναι εδώ ψηφίζουμε.
Περίμενε στην ουρά. Ένας από τους επιτηρητές-αστυνόμους που φρόντιζαν για την ομαλή διεξαγωγή της διαδικασίας, τον κοίταζε περίεργα. Έκανε υπομονή και δεν του έδινε σημασία μέχρι που περνώντας από δίπλα του για να μπει στην αίθουσα του έδωσε μία γερή σπρωξιά με τον ώμο και του χαμογέλασε. Έδωσε την ταυτότητα, πήρε τα ψηφοδέλτια και περίμενε πέντε λεπτά μέχρι να ανοίξει την κουρτίνα ο προηγούμενος. Ενώ περίμενε στεκόταν όρθιος και διστακτικός. Η κουρτίνα άνοιξε, βγήκε ένας κύριος με γυαλιά, άσπρα μαλλιά και μελαγχολικό πρόσωπο. Αντάλλαξαν μερικές ματιές σαν να λέει ο ένας στον άλλο "Στηρίζομαι πάνω σου". Μπήκε πίσω από την κουρτίνα.
Κοιτούσε όλα τα ψηφοδέλτια αγχωμένος. Τα πήρε όλα τα έσκισε και πέταξε ψύχραιμα στην μαύρη σακούλα. Κοίταξε τον φάκελο. Τον έσκισε κι αυτόν και τον πέταξε. Έμεινε για ένα τέταρτο χωρίς να κάνει τίποτα κοιτώντας το ταβάνι. Παραμέρησε την κουρτίνα. Ένας μεσήλικας με γυαλιά ηλίου του έριξε μία βιαστική, επιθετική ματιά και μπήκε κατευθείαν πίσω από το παραβάν. Πέρασε δίπλα από την κάλπη και κοίταξε μία ξανθιά κυρία που είχε των κατάλογο των ψηφισάντων καθισμένη και αποροφημένη σε διάφορες σκέψεις. Της χαμογέλασε και στάθηκε μπροστά της.
- Μπορώ να έχω την ταυτότητα μου παρακαλώ;
- Με συγχωρείτε... Ψηφίσατε;
- Θα δείξει...
- Θέλετε μήπως να σας δώσουμε άλλο φάκελο;
- Όχι νομίζω ένας ήταν αρκετός...Μη σπαταλάμε χαρτί χωρίς λόγο.Χαχα!
Η ξανθιά κοίταξε τον διπλανό της που είχε τις ταυτότητες μπροστά του. Απόρησαν και οι δύο. Μάλλον το κλίμα παραήταν σοβαρό για να εκδηλωθεί γέλιο. Πήρε την ταυτότητά του. Βγαίνοντας από την αίθουσα έκλεισε πονηρά το μάτι στον αστυνόμο που στεκόταν ακόμα απ'έξω ιδρωμένος. Το παιδί έπαιζε ακόμα μπάσκετ.

...4 χρόνια μετά...
Το διαμέρισμα ήταν μισή ώρα με τα πόδια από το κοινοβούλιο. Το είχε νοικιάσει πριν ένα χρόνο περίπου και ήταν η πρώτη φορά που έμενε για πάνω από δύο μέρες. Μία απλή γκαρσονιέρα ήταν. Ξύπνησε 4 τα χαράματα ημέρα Κυριακή. Οι κινήσεις του έπρεπε να είναι προσεκτικά μετρημένες και ψύχραιμες. Οποιοδήποτε λάθος θα του κόστιζε την ελευθερία ή και τη ζωή του. Έφτιαξε ένα καφέ και κάθισε στον καναπέ. Φόρεσε ένα κουστούμι μαύρο που είχε αγοράσει ειδικά γι'αυτή τη μέρα και βγήκε έξω. Ο καιρός ήταν υγρός. Μπορεί να έβρεχε από στιγμή σε στιγμή. Δεν τον απασχολούσε ο καιρός. Μπήκε στο αμάξι και ξεκίνησε. Οδηγούσε ένα τέταρτο όταν είδε την πλατεία που ακόμα κι αν δεν ήθελε κάτι θα πρεπε να του θυμίζει.
Μπήκε στην πολυκατοικία, ανέβηκε με τα πόδια μέχρι τον τέταρτο όροφο. Χτύπησε το κουδούνι δύο φορές. Η πόρτα άνοιξε και ένας ψηλός τύπος περίπου 28 χρονών του έδωσε το χέρι και του χαμογέλασε. Έκατσαν στον μοναδικό καναπέ του σπιτιού στην είσοδο.
- Σε περίμενα. Βλέπω όμως πάντα πιστός στα ραντεβού σου
- Ξέρεις ότι δεν αργώ ποτέ. Τί γίνεται;
- Να σου βάλω κάτι να πιείς;
- Λίγο ουίσκι με πάγο αν δεν σου είναι κόπος.
- Λοιπόν, τα έχω όλα έτοιμα. Το μόνο που θέλω από σένα είναι...η αγάπη σου!
Άρχισαν να γελάνε και οι δύο.
- Ακούω νούμερα.
Πήρε ένα χαρτί από το γραφείο και άρχισε να διαβάζει.
- Έχουμε 6000 φυλακίσεις με ποινή άνω του ενός χρόνου - περιλαμβάνονται 1000 ανήλικοι-, 1500 φόνους εκτός φυλακής από τους οποίους τουλάχιστον οι 1000 είναι αποδεδειγμένα κρατικοί ή και παρακρατικοί, 500 νεκροί μέσα στη φυλακή, 3000 τραυματίες στην κατηγορία των μη-τυχαίων συμβάντων, 100 από τους οποίους είναι κρατικά όργανα - οι υπόλοιποι αθώοι ή "ενεργοί", 1,5 δισεκατομύρια ευρώ αδικαιολόγητα έξοδα υψηλών υπαλλήλων ή οργάνων...θες να ακούσεις άλλα;
- Ακούω.
- 12000 οικογένειες χωρίς σπίτι, 2 εκατομύρια στρέμματα καμμένη έκταση το φετινό καλοκαίρι, 12% άνοδο του Ακαθάριστου Εισοδήματος, σταθεροί μισθοί, αύξυση εργατικού δυναμικού, είσοδος στο παιχνίδι 4 νέων μεγαλοεπιχειρήσεων, 156 θάνατοι σε ψυχιατρεία (αυτοκτονία-"φυσιολογικό παρερχόμενο" κλπ)...
- Δεν καταλαβαίνω από αριθμούς. Πέσμου σε σύγκριση με τις προηγούμενες χρονιές τί γίνεται.
- Αυξομειώσεις σταθερές. Καμία αλλαγή.
- Μάλιστα. Η τσάντα είναι έτοιμη;
- Να σε ρωτήσω κάτι; Κάθε φορά που συναντιόμαστε σου λέω τα ίδια πράγματα και μου κάνεις τις ίδιες ερωτήσεις. Παίζουν ρόλο οι απαντήσεις που σου δίνω; Παίζει γενικά κανένα ρόλο όλη αυτή η δουλειά που κάνω τόσα χρόνια τώρα;
- Όχι απλά να έχω μία γενική εικόνα... για να μην έχω τύψεις.
Άρχισαν να γελάνε πάλι ακόμα πιο δυνατά.
- Ορίστε η τσάντα. Οι ταυτότητες είναι μέσα.Τα γάντια να φορέσεις για να...
- Ξέρω ξέρω.
- Καλή τύχη.
Έβαλε μπρος τη μηχανή. 16 χρόνια δουλειάς για να κάνει κάτι μέσα σε ένα τέταρτο. Κάθε χρόνο πήγαινε σε αυτό τον φίλο του και σημείωνε τα νούμερα. Του φαινόταν περίεργο. Ήθελε να πιστεύει ότι αυτά τα νούμερα κάθε χρόνο ακολουθούσαν μία αριθμητική πρόοδο ανάλογη από κάποια παράμετρο. Κατέληξε ότι τελικά όντως ισχύει αυτό αλλά δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι η παράμετρος ήταν η ίδια η φύση του ανθρώπου. Δεν ήθελε να πιστέψει ότι ο άνθρωπος τείνει προς την αυτοκαταστροφή. Ούτε τώρα το πίστευε. Αλλά, δεν τον ένοιαζε πλέον αν το πίστευε ή όχι, ούτε αν ισχύει ή όχι. Είχε πάρει μία απόφαση και θα το έκανε. Δεν ήξερε αν θα προσέφερε κάτι ή αν ήταν καλό ή κακό αυτό που θα έκανε. Απλά, μερικά πράγματα γίνονται και άλλα δεν γίνονται. Ο καθένας παίζει το ρόλο του στη ζωή του...
Πάρκαρε μπροστά από τη Βουλή. Ο εξωτερικός χώρος φρουρούταν την ώρα εκείνη από καμιά δεκαριά μόνο αστυνομικούς.
Για να μπορέσει να πλησιάσει αρκετά το κτίριο αναγκάστηκε να δείξει την πλαστή ταυτότητα ειδικού πράκτορα που είχε. Την τσάντα του την κράτησαν. Πήγε στο πίσω μέρος του κτιρίου. Ένας με στολή αστυνόμου τον πλησίασε και του έδωσε την τσάντα.
- Σε είδε κανείς;
- Όχι.
- Ωραία.
- Να σου πω κάτι που άκουσα τελευταία και μου έκανε εντύπωση;
Κοίταξε γύρω του απασχολημένος ενώ άνοιγε την τσάντα. Τον κοίταξε σιωπηλός περιμένοντας απάντηση σε αυτό που τον ρώτησε.
- Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες.
Μέσα στην τσάντα ήταν όλα. Έβγαλε μία κατασκευή αποτελούμενη από 10 μικρά μπουκαλάκια νερού γεμάτα με ένα περίεργο υγρό (δεν θυμόταν τον χημικό του τύπο αλλά ήταν καλός στη χημεία και ήξερε ότι ήταν αυτό που έπρεπε), δεμένα το ένα δίπλα στο άλλο και από την μία άκρη ήταν δεμένη μία συσκευή σαν κινητό τηλέφωνο. Υπήρχε και ένα άλλο κινητό τηλέφωνο ανεξάρτητο από την όλη κατασκευή.
- Πάρε την τσάντα και εξαφανίσου. Θα μιλήσουμε πιο μετά.
Έφυγε χαιρετώντας τους αστυνόμους.
- Την τσάντα σας κύριε μην ξεχάσετε.
- Ευχαριστώ.
Πήρε την τσάντα, την πέταξε στον πλησιέστερο κάδο απορριμάτων και μπήκε στο αμάξι. Έκανε ένα γύρο από το κεντρικό κτίριο. Απομακρύνθηκε 100 μέτρα περίπου. Έβγαλε από την τσέπη του έναν ασύρματο και πάτησε το κουμπί. Μία λάμψη έσκισε τον σχεδόν σκοτεινό ουρανό και αμέσως μετά ένας εκκωφαντικός θόρυβος έτριξε τα τζάμια του αμαξιού. Κοίταξε από τον καθρέφτη και είδε την φωτιά. Χαμογέλασε και μπροστά του φάνηκαν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου.


Υ.Γ. Το κείμενο δεν είναι πολιτικό. Είναι τύπου "Ζήσε τη στιγμή" όπως λέει και η διαφήμιση.

Κυριακή 26 Αυγούστου 2007

Φωτιά, εκλογές και ένα βρώμικο σώβρακο

Θα σας πω μία ιστορία. Οποιαδήποτε σύμπτωση με πραγματικά γεγονότα (δεν) είναι τυχαία και πέρα των προθέσεων του συγγραφέα. Ο συγγραφέας (δεν) φέρει ευθύνη για οποιαδήποτε συμπεράσματα εξάγει ο αναγνώστης.
Καλύ τύχη.


Φωτιά
-----------------------------
Φορούσε ένα τζιν και μια μπλε λερωμένη μπλούζα. Χτύπησε το κινητό του. "Ναι τώρα πάω" είπε και το έκλεισε. Μπήκε σε ένα άσπρο Lada Rover του '90. Ούτε υδραυλικό τιμόνι, ούτε ABS ούτε CD player. Και είχε μία ώρα οδήγηση μπροστά του. Θα έκανε μεγάλο αγώνα μέχρι να τελειώσει ολόκληρη τη δουλειά. Στην διαδρομή κοίταζε με απάθεια τα δάση, τις πολυκατοικίες και..."ΠΑΦ"! Άκουσε κάτι να σκάει στον προφυλακτήρα. Κοίταξε στους καθρέφτες πανικόβλητος και είδε μία γάτα να σπαρταράει. "Πάλι καλά που δεν έσπασε ο προφυλακτήρας με αυτό το σαράβαλο που μου δώσανε", σκέφτηκε κατευθείαν. Άρχισε να τραγουδάει μόνος του "I feel safe in New York City,I feel safe in New York City. Ooooh yeah!".



Εκλογές
-----------------------------
"Ναι. Μισό λεπτό". Σηκώθηκε από την καρέκλα, χτύπησε την πόρτα του πρωθυπουργού.
"Σας ζητάνε"
"Έχω δουλειά όχι τώρα"
"Είναι απασχολημένος. Ναι."
Διάφοροι περίεργοι τύποι με κουστούμια έμπαιναν και έβγαιναν από το γραφείο παραμελώντας τελείως την γραμματέα.
"Γράφε : Η οδύνη μας είναι μεγάλη. Όλοι οι Έλληνες είμαστε συγκλονισμένοι. Το Κράτος θα δώσει στους πληγέντες εισφορές. Είμαστε μαζί σας. Στο πλάι του Έλληνα πολίτη."
"Μάλλον καλύτερα θα ήταν τη λέξη Κράτος να την αντικαταστήσουμε με την λέξη Πολιτεία"
"Ναι βέβαια έχεις δίκιο. Πόσο χρόνο έχουμε;"
"Σε μισή ώρα η δράση θα έχει ξεκινήσει. Σε μία ώρα το θέμα θα το καλύπτουν ήδη οι δημοσιογράφοι. Σε μιάμιση ώρα θα βγείτε στον αέρα."
"Μάλιστα. Κανόνισε να υπάρχουν πολλές ζημιές. Και ύστερα τον "δράστη" τον θέλω στη φυλακή. Και να μαθευτεί γρήγορα."
"Πείτε πως έγινε ήδη"



Το βρώμικο σώβρακο
-----------------------------
Σειρήνες, περιπολικά, πυροσβεστική! Φωτιές παντού σε όλη την Ελλάδα! Κατά μέσο όρο 80 νεκρούς μέχρι τώρα βγάζουν τα κανάλια. Σπίτια καίγονται ολόκληρα, γέροι κλαίνε, νέοι τρέχουν και προσπαθούν να σβήσουν τις φωτιές με κουβάδες, κλαριά, ό,τι μπορεί ο καθένας. Δημοσιογράφοι τρέχουν με κάμερες και μικρόφωνα να καλύψουν τα γεγονότα, ιδρωμένοι, βραχνιασμένοι, μέσα στις στάχτες. "Μας κάψανε όλους ρε πούστη μου!", σκέφτηκε ενώ καθόταν μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης". Ένας δημοσιογράφος άρχισε να φωνάζει "Εγώ θέλω να μου πείτε ποιος φταίει! Δε μ'ενδιαφέρει κύριε! Δε μ'ενδιαφέρει! Κάποιοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους! Δεν μπορεί Έλληνες πολίτες να χάνουν έτσι τις περιουσίες τους! Ας αναλάβουν κάποιοι μία ευθύνη επιτέλους σε αυτή τη χώρα!". Έβαλε το δάχτυλό του βαθιά μέσα στο ρουθούνι του και σκάλιζε τη μύτη του παθιασμένα, ενώ τα μάτια του ήταν καρφωμένα στην οθόνη. "Οι πυροσβέστες κυρίες και κύριοι κάνουν ότι μπορούν. Εδώ δίπλα μου βλέπουμε το σπίτι να καίγεται ενώ βλέπουμε το παιδάκι αυτό (θα ναι δε θα ναι 18 χρονών) ορμάει μέσα στις φλόγες με μία κουβέρτα και χτυπάει τη φωτιά! ΠΡΟΣΕΧΕ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ! Φωνάξτε κάποιον να βοηθήσει αυτό το παιδί! Ωχ! Κυρίες και κύριοι αυτή τη στιγμή μπροστά στα μάτια σας βλέπετε το παιδί να καίγεται ζωντανό! Είναι απίστευτες οι σκηνές που εκτυλίσονται μπροστά στα μάτια μας κυρίες και κύριοι. Να! Ένα δάκρυ τώρα κυλάει στο ζεστό μου μαγουλάκι! Αχ! Ήταν νέο το παιδάκι! (Ψυθιριστά : Το γραψες; Ωραία...)". Σταμάτησε να σκαλίζει τη μύτη του. Η κοιλιά του άρχισε να τον πονάει. "Μόλις με ειδοποιούν ότι ένας 55χρονος οδηγείται αυτή τη στιγμή για ανάκριση. Έφερε πάνω του έφλεκτες ουσίες ενώ κάτοικοι από διάφορες περιοχές τον είδαν με ένα άσπρο αμάξι Lada να περιφέρεται και να πετάει αναμένα τσιγάρα από δάσος σε δάσος. Πραγματικά συγκλονιστικό! Ένας άντρας 55 χρονών να έχει βάλει φωτιά σε 6 διαφορετικά χωριά μέσα σε μία ώρα. Ποιος θα το περίμενε; Ε; Πείτε μου εσείς τηλεθεατές ποιος;". "Κανένας ρε μπαγλαμά κανένας τί μας πρήζεις; Πο πο αυτό το χάμπουργκερ μου έκανε την κοιλιά σουρωτήρι". Πήγε τουαλέτα. Ενώ σφιγγόταν άκουσε ένα μικρό πλαφ. "Τώρα τώρα έρχεται το μεγάλο", σκέφτηκε και άρχισε να σφίγγεται περισσότερο.Η τηλεόραση στο διαπασών ακουγόταν : "Η οδύνη μας είναι μεγάλη. Όλοι οι Έλληνες είμαστε συγκλονισμένοι. Η Πολιτεία θα δώσει στους πληγέντες εισφορές. Είμαστε μαζί σας. Στο πλάι του Έλληνα πολίτη." ΠΛΟΥΦ!

Κυριακή 19 Αυγούστου 2007

Πόλεμος, Ειρήνη και ένας Οργασμός



Πόλεμος και Ειρήνη

Πήρε θάρρος και ξεκίνησε να περπατάει.
Πέρασε βουνά και θάλασσες.
Ξαφνικά ο δρόμος του άρχισε να ανηφορίζει.
Κι εκείνος τραγούδησε για το ύψωμα.

Στο δρόμο βρήκε κάποια εμπόδια.
Τα σεβάστηκε τόσο που πάτησε πάνω τους
Για να ανέβει ψηλότερα.
Κι άρχισε να μιλάει για τους φίλους του.

Βρήκε και μερικά πλάσματα με «καλή θέληση».
Τα απέφυγε σαν ζωύφια που ψάχνουν ξενιστή.
Τον ρώτησαν αν είχε κανένα συναίσθημα μέσα του.
Και σιώπησε για να αφήσει περιθώριο στην αγάπη.

Μπήκε σε πεδία μάχης με σύμμαχο την πίστη.
Συγκρούστηκε και μάτωσε αγκαλιά με τον εχθρό.
Διδάχτηκε να μην δείχνει κανένα έλεος στην ύπαρξη
Και χόρεψε στο χείλος της ζωής.






Οργασμός

Ανυπάκουη, φλεγόμενη θύελλα,
Παίζεις με το κορμί μου.
Χειμάρους ανυπότακτους ρίχνεις
Στης θέλησής σου τα καθήκοντα.
Μέσα στους ύπνους μου ονειρεύεσαι,
Με ξυπνάς χαμογελώντας μπροστά μου θαρρώ.
Τρανταχτά τα γέλια σου μπροστά στη θέα της υποδούλωσης
Σωμάτων μπροστά στο μεγαλείο της ηδονής σου.
Σε αποζητώ να μου γαληνέψεις το μυαλό.
Εξερευνώ την περίεργη φύση σου.
Κάθε σου στιγμή για μένα
Είναι μία ξεχωριστή ζωή.
Σε ποθώ μα και σε χρειάζομαι.
Πάθος ενάντια σε ανάγκη,
Ένας πόλεμος ήδη ληγμένος
Με άγνωστο για μένα νικητή.
Είσαι το όπιό μου οργασμέ.
Μαζί σου ζω,
Μαζί σου τα μυστήρια εναλλάσσονται
Στις ανοιχτές πόρτες της καρδιάς μου.
Δώσε μου κι άλλο…

Κυριακή 15 Ιουλίου 2007

De profundis


Εσύ που διαβάζεις. Ναι σ'εσένα γράφω. Θέλω να μου πεις κάτι : "Με αγαπάς;". Απάντησέ μου καθαρίζοντας το μυαλό σου από κάθε προκατάληψη, από κάθε σκέψη που μπορεί να επηρεάσει την απάντησή σου, από κάθε μετριοφροσύνη, από κάθε συναίσθημα, πέρα από κάθε λογική. Και για να μην απαντήσεις βεβιασμένα πρέπει να σου πω κάποια πράγματα για μένα. Η αλήθεια είναι ότι εκμεταλλεύομαι τα ανθρώπινα συναισθήματα. Μπορεί να εκμεταλλετώ και ανθρώπους. Εντάξει μην φωνάζεις μου πήρε τα αυτιά η απαίδευτη καρδιά σου. Ναι, μπορεί να εκμεταλλευτώ και ανθρώπους. Αλλά ξέρεις τί γίνεται συνήθως; Ο άνθρωπος γουστάρει να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Λίγοι έχουν την δύναμη να εκμεταλλεύονται τον εαυτό τους και να μην τους εκμεταλλεύονται άλλοι έξω από αυτούς. Ξέρεις πόσες φορές εκμεταλλεύτηκαν τα αισθήματά σου, το μυαλό σου, το σώμα σου απλά και μόνο για να αποδείξουν ότι μπορούν; Ναι! Θα σε εκμεταλλευτώ κι εγώ. Μην φωνάζεις. Δεν θα σε μειώσω. Θα πάρω πράγματα από εσένα και θα πάρεις κι εσύ από εμένα. Θα φτάσουμε σε ανώτερο επίπεδο επικοινωνίας αν προτίθεσαι να αφήσεις ελεύθερο τον εαυτό σου. Μπορώ να σου δώσω πολλά. Κι εσύ μπορείς να μου δώσεις. Θα σε εκμεταλλευτώ και θα με εκμεταλλευτείς. Η λέξη "εκμετάλλευση" ακούγεται βαριά και ύποπτη. Ξέρω ότι το πνεύμα σου δεν μένει εκεί. Θέλω να πιστεύω ότι με καταλαβαίνεις.
Ξέρω τί σκέφτεσαι : "Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Ο κριτής των πάντων; Ο Θεός;". Όχι αγαπητέ/ή. Ένα παιδί είμαι. Δεν ξέρω τί σημαίνει "Θεός" έξω από εμένα. Έχω καλλιεργήσει αρκετά το μάτι και το αυτί μου. Βλέπω μέσα στον καθένα και μπορώ να πιάσω υπέρηχους της καρδιάς, του μυαλού και της ψυχής. Ακούω πολλούς να με φωνάζουν "Αγάπησέ με" και τους αγαπάω. Άλλοι φωνάζουν "Μίσησέ με" και τους μισώ. Μερικοί όμως φωνάζουν "Βοήθεια!". Όχι, αυτούς δεν θα τους βοηθήσω. Κανείς δεν φωνάζει βοήθεια αν προσπαθεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Γι'αυτούς υπάρχει ένας Θεός να τους βοηθήσει. Και για μένα υπάρχει ένας Θεός, αλλά βρίσκεται μέσα μου, σε καμία θρησκεία, σε καμία θεωρία, σε καμία ιδεολογία. Τον Θεό μου τον φωνάζω από μέσα μου και προς τα μέσα μου, ποτέ προς τα έξω. Και δεν θα σου φανεί περίεργο αν σου πω ότι τελικά εγώ είμαι ο Θεός. Άλλες φορές κυριαρχώ πάνω στον εαυτό μου και άλλες τον αφήνω να με χειρίζεται σαν μία μαριονέτα. Ελευθερώνομαι και σκλαβώνομαι οικοιοθελώς ή μη. Εσύ;
Μπορείς και να μην μου απαντήσεις αν δε θες. Θα το καταλάβω από ένα βλέμμα σου. Ξέρεις ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τα μάτια μας, απλά αγγίζοντας ο ένας τον άλλο με ένα χαμόγελο; Το ξέρεις έτσι δεν είναι; Σε σέβομαι, σε εκτιμώ, μπορεί να σε μισώ, μπορεί να σε αγαπάω. Μπορεί και να είναι ματαιοδοξία που θέλω να μάθω αν με αγαπάς. Είπε κανείς ότι η αγάπη είναι ματαιοδοξία; Όχι δεν είναι. Ούτε το μίσος είναι ματαιοδοξία. Είναι δυνατά αισθήματα. Δεν είμαστε τόσο δυνατοί ώστε να τα κρίνουμε τόσο σκληρά. Ή μήπως είμαστε; Μπορείς να νιώσεις κάτι δυνατό. Μπορείς να αφήσεις κάτι τόσο δυνατό να σε κυριεύσει, να το αφήσεις να σε κάνει δικό του; Ή μήπως είσαι τόσο ισχυρογνώμον που φοβάσαι να γίνεις αντικείμενο; Όχι! Δεν είναι ισχυρογνομωσύνη αυτό. Μην νομίζεις ότι είσαι δυνατός. Φοβιτσιάρης είσαι. Από φόβο κάνουμε τα πάντα. Από φόβο αλλάζουμε την εικόνα του εαυτό μας. Από φόβο μήπως βγούμε "εκτός εαυτού", μήπως μας κρίνουν. Όρισέ μου αυτό το "εκτός εαυτού". Υπάρχει αυτή η έννοια; Όχι! Και πώς να υπάρχει άλλωστε; Υπάρχει κάτι άλλο εκτός του εαυτού μας που δρα; Τί; Να ξεκινήσουμε τα μεταφυσικά τώρα περί δαιμονίων και τεράτων; Ο καθένας έχει τον εαυτό του. Οι δικαιολογίες περί "βγήκα εκτός εαυτού" είναι μόνο δικαιολογίες και τίποτα παραπάνω. Γιατί ντρέπεσαι να δεχτείς τον εαυτό σου; Εκτός κι αν δεν θες να αποκαλυφθείς μπροστά σε άλλους από περηφάνια. Εκτός κι αν γνωρίζεις τα όριά σου και μπορείς να θεραπεύσεις την περηφάνια σου όταν την πληγώνεις ή μπορείς να ντύσεις τον εαυτό σου όταν τον απογυμνώνεις. Τότε θα δεχτώ ότι μπορείς και - για να το διατυπώσουμε σωστά, όχι βγαίνεις εκτός, αλλά μπαίνεις εντός του εαυτού σου και τον αποκαλύπτεις δίχως έλεος, δίχως ντροπή.

Φαντάζομαι ένα τοπίο με εσένα και εμένα μέσα. Ένα λιβάδι ή βουνό ή θάλλασα και ένα πύργο ή ένα σπιτάκι ή μια καλύβα. Τί σημασία έχει αφού είμαστε εμείς οι δύο μέσα. Να ζούσαμε κάποιες στιγμές εκεί. Να ανάβουμε φωτιές, να κοιτάμε τον ουρανό, να τον αγγίζουμε, να τρώμε κρέας ζώων, μπανάνες και καρπούς από δέντρα, να πίνουμε νερό από ποταμάκια. Να ζήσουμε στη ζούγκλα. Στην ζούγκλα τη δικιά μας. Να κατακτήσουμε καινούργιες ζούγκλες. Να φτιάξουμε έναν νέο πολιτισμό. Σε βλέπω που αμφιβάλλεις. Για πεσμου : η ζωή σου, το μάτι σου, φτάνει πιο μακριά από τον τόπο που ζεις; Ξέρεις που ζεις; Ένας πλανήτης που λέγεται Γη και μέχρι ένα όριο μπορείς να φτάσεις. Έχεις δει το όριο, το έχεις αγγίξει, το έχεις ξεπεράσει; Όλοι έχουμε επαναπαυθεί σε ένα σπίτι, σε μία δουλειά, σε ένα τόπο. Ποιος κάνει κάτι διαφορετικό; Ποιος έχει αξιοποιήσει όλα αυτά που του δίνονται; Κανείς. Κανείς δεν ξέρει να παίρνει! Γι'αυτό το λέω σε σένα. Σε συμπάθησα. Πάμε να τα πάρουμε όλα! Πάμε να βρούμε τα όρια μας.

Μην μου κρατάς κακία γι'αυτά που γράφω εδώ. Απλές σκέψεις είναι. Δεν προσέχω τί γράφω. Σαν χείμαρροι βγαίνουν από μέσα μου. Δεν το ελέγχω. Εξάλλου δεν μου αρέσει να το ελέγχω. Έτσι θα σου μιλάω, χωρίς να έχω στο νου μου ότι μπορεί να σε προσβάλλω. Σε ενοχλεί; Κι εμένα με ενοχλεί λίγο. Δεν είναι εύκολο να βγάζεις την μάσκα του εαυτού σου. Δεν είναι βέβαια και θεμιτό να το κάνεις πάντα. Αλλά εδώ είμαστε εμείς οι δύο, μόνοι μας. Γιατί να μην σε εμπιστευτώ; Κάτι φωνάζει μέσα μου να σταματήσω. Γιατί να μην με εμπιστευτώ; Όχι. Τώρα που ξεκίνησα δύσκολα σταματάω. Αλλά... δεν μου απάντησες : "Με αγαπάς;" ... Ακόμα;

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Εμείς είμαστε ακόμα παιδιά



Τα πάντα αλλάζουν καθημερινά. Οι σχέσεις των ανθρώπων, οι σχέσεις των δύο φύλων, η πολιτική, η επιστήμη, η θρησκεία, οι κοινωνίες, η οικονομία, τα πάντα. Εδώ γράφω για την σημερινή κατάσταση θέτοντας ως βάση ένα παράδειγμα στον έρωτα. Γιατί και ο έρωτας συμβάλλει κατά πολύ στην θεμελίωση του ανθρώπου. Το παράδειγμα που χρησιμοποιείται μπορεί εύκολα να επεκταθεί και για άλλα θέματα κοινωνικά. Και όπως θα δείτε βγαίνουν συμπεράσματα για την αλλοίωση που υφίσταται ο άνθρωπος από τόσο απλά πράγματα όσο ένα περιοδικό!
Είχα βρει πριν μερικά χρόνια ένα άρθρο
Julia Gaynor στο, περί γυναικείας μόδας, περιοδικό Cosmopolitan. Το άρθρο, αν ενδιαφέρεστε, υπάρχει εδώ : http://rapidshare.com/files/42795783/Cosmopolitan_-_Kamasutra.doc.html . Με λίγα λόγια "Γυναίκες ξεσηκωθείτε! Ξέρετε ότι γουστάρετε τα πέη όλων των αντρών! Πάρτε τα!". Μπορεί να μην κάνουν όλες σεξ. Δεν πειράζει, πρέπει να κάνουν. Μπορεί μερικές να είναι ανοργασμικές. Δεν πειράζει, πρέπει να προσποιούνται ότι έχουν οργασμό. Το σεξ άρχισε να γίνεται αντικείμενο στα χέρια δημοσιογραφίσκων. Η προβολή του απλά έφερε ανάποδα αποτελέσματα για την σεξουαλική ζωή των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων. Το σεξ απέκτησε νόμους. "Υπάρχουν οι τάδε στάσεις, υπάρχουν οι τάδε οργασμοί, υπάρχουν τα τάδε πέη, υπάρχουν οι τάδε άντρες που θα συμπεριφερθούν έτσι κι έτσι. Τα υπόλοιπα είναι ανωμαλίες και γι'αυτό...προσέχετε".
Κάποτε το σεξ ήταν τόσο απελευθερωμένο που δεν χρειαζόταν καν να λεχθεί. Η έννοια "σεξουαλική απελευθέρωση" πρωτοεμφανίστηκε την δεκαετία του 1920. Η ιδέα εφαρμόστηκε από το 1960 (βλέπε hippies, beatnicks και άλλα παρόμοια κινήματα). Η γενιά όμως της απελευθέρωσης μετέδωσε τις εμπειρίες στους απογόνους. Κάθε κίνημα όμως φτάνει κάποτε στο τέλος του και έρχεται κάτι καινούργιο, κάτι νέο. Ποιο είναι το καινούργιο που εμφανίστηκε σήμερα; Αυτό : τα παιδάκια πλέον γουστάρουν σεξ. Όχι επειδή έτσι γουστάρουν. Επειδή έτσι τους έμαθαν να γουστάρουν. Η πορνοβιομηχανία αναπτύχθηκε τάχύτατα και το γυμνό πλέον προβάλλεται παντού και δεν θεωρείται χυδαίο αφού άλλαξε και το νόημα της λέξης, (γυμνό = γυναίκα χωρίς αιδοίο, άντρας δίχως πέος). Κατέχουν όλοι πλέον το σεξ χωρίς να το έχουν κάνει ποτέ. Και... γεμίσαμε μπουρδέλα.
Όταν ο άνθρωπος προσελκύεται από τις εμπειρίες της προηγούμενης γενιάς του, εμφυτεύεται στον εγκέφαλο η ιδέα ότι πρέπει και σήμερα έτσι να γίνεται. Η θεωρία όμως απέχει πολύ από την πράξη. Ωραίο ακούγεται. Όταν όμως πας να το εφαρμόσεις και βλέπεις ότι όλοι γύρω σου έχουν τις ίδιες επιρροές και θεωρητικά σκέφτονται το ίδιο, τότε λοιπόν σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Νιώθεις σαν να το έχεις ζήσει ήδη. "Εντάξει και τί έγινε; Αντί για σήμερα αύριο". Και άντε πάλι από την αρχή : "Μα ρε πατέρα δεν μου είπες ότι από το πρώτο ραντεβού τις πήγαινες στο κρεβάτι;". Ναι παιδάκι μου αλλά δεν σου είπα ότι πλέον οι γυναίκες ξέρουν ότι έχεις στο μυαλό σου ότι θα τις πας από το πρώτο ραντεβού στο κρεβάτι. Και εκτός αυτού υπάρχουν και άλλοι που σκέφτονται αλλιώς, στην προσπάθειά τους να πείσουν τον εαυτό τους ότι διαφέρουν : οι λεγόμενοι "απογοητευμένοι". Όταν κάποιος νιώθει ότι κάτι που θέλει μέσα του είναι κάτι τελείως κοινό, κάτι που το θέλει όλοκληρη η μάζα τότε αντιδρά, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι είναι διαφορετικός. Και στην περίπτωσή μας, του έρωτα δηλαδή, πάει ενάντια στη φύση του απλά γιατί θέλει να νομίζει ότι είναι διαφορετικός. Η γυναίκα αντιδρά όταν βλέπει ότι γίνεται αντικείμενο ηδονής (άνευ συμφερόντων), έστω και θεωρητικά. Ο λόγος που αντιδρά είναι απλά θεωρητικός. Η γυναίκα στην πράξη μπορεί και να γνωρίζει ότι είναι αντικείμενο ηδονής σε κάποιες περιπτώσεις. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να το γνωρίζει και σε άλλες όχι. Αλλά η γυναίκα, αν όντως υπάρχει πιθανότητα να είναι αντικείμενο ηδονής, θέλει να το γνωρίζει μόνο αυτή και απλά να το γνωρίζει, να μην το επιβεβαιώνει. Αυτό σημαίνει : "θεωρητικά". Αν έχει έστω και την παραμικρή υποψία ότι το γνωρίζουν άλλοι ή αν τύχει και αντιληφθεί ότι όντως την χρησιμοποιούν τότε αντιδρά. Και μπροστά στην εκδίκηση μιας γυναίκας δε θα ήθελε να βρεθεί κανένας άντρας.
Νέα εποχή λοιπόν που σημαίνει : "Άντρες ξεσκιστείται να βρείτε κάτι καινούργιο για να μας εντυπωσιάσετε", σκούζουν τα κοριτσάκια, "Μπεεεεεε" βελάζουν τα αγοράκια. Και πάρε πούδρα, πάρε μέικ απ, φτιάξε το μαλλάκι σου, φόρεσε ροζ μπλουζάκι, χώσε και άι λάινερ, ξύρισε και τα πόδια σου.
Αυτό σημαίνει νέα εποχή. Αλλά όχι μόνο αυτό. Ξαφνικά τα νέα κοριτσάκια άρχισαν να θέλουν τους ομοίους τους. Η γυναίκα εκδήλωσε την αδυναμία της. Εκεί που φαίνεται να πετυχαίνει ο στόχος της, ξαφνικά σταματάει. "Εντάξει άρχισαν οι άντρες να φτιάχνονται...ας μην το παρακάνουμε όμως κιόλας". Κανείς δεν τους είπε ότι το να ντύνεται ο άντρας σαν γυναίκα μπορεί να εκδηλώνει κάτι αδύναμο, θυληπρεπές. Μήπως έγιναν λεσβίες; Και να η άνοδος της πλέμπας! Να που η γυναίκα όχι απλά σέρνει από την μύτη τον άντρα (αυτό έχει και μία δόση φυσιολογικών ορμών), αλλά η γυναίκα κατάφερε να κάνει το πρώτο βήμα προς την ομογενοποίησης των δύο φύλων.
Νέα εποχή λοιπόν : ο πραγματικός άντρας που δεν φαίρεται "φυσιολογικά", που δεν φλερτάρει "φυσιολογικά", που δεν κάνει έρωτα "φυσιολογικά", που δεν έχει σώμα "φυσιολογικό", που δεν έχει πέος "φυσιολογικό", που δεν κάνει έρωτα "φυσιολογικά", απλά απομονώνεται. Και οι γυναίκες ερωτεύονται τους ομοίους τους, τις καλές ψυχούλες, που δεν βλάπτουν κανέναν, που είναι πάντα προβλέψιμες και ελέγχονται εύκολα. Αλλά οι γυναίκα είναι πάνω απ'όλα γυναίκα και αυτό δεν αλλάζει. Η γυναίκα θέλει άντρα δεν θέλει "ομοίος ομοίω αεί πελάζει". Και ξαφνικά αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ο άντρας του είδους που ψάχνει. Και αρχίζουν οι κραυγές "Δεν υπάρχουν άντρες, όλοι είναι γουρούνια, όλοι είναι ίδιοι". Γι'αυτό στη γυναίκα η φύση της άλλαξε μόνο επιφανειακά. Μέσα της κάθε γυναίκα ξέρει τί θέλει και πώς το θέλει. Και αν θέλει κάτι που πάει κόντρα στη φύση της το αναγνωρίζει. Ο άντρας όμως επειδή δέχεται μία επιφανειακή κατάσταση από το μέρος της γυναίκας, έναν επιφανειακό έρωτα, ένα επιφανειακό "βόλεμα" (αν είναι ποτέ δυνατόν!), λουφάζει στη γωνίτσα του και υπακούει στις εντολές της γυναικείας μόδας.
Γι'αυτό είμαστε παράκαιροι. Γι'αυτό δεν μας συγκινούν τα επίκαιρα θέματα με τα οποία ασχολείται η μάζα. Γι'αυτό σεβόμαστε τόσο το παρελθόν ώστε να μην κάνουμε καν λόγο για επιστροφή σε αυτό. Γι'αυτό δουλεύουμε για νέες εποχές έκδηλου μίσους, έκδηλης αγάπης, ενστίκτων ανθρώπινων και υπερανθρώπινων, εποχές που θα προωθείται το δυνατό, ακέραιο, προερχόμενο από τα βάθυ αίσθημα για εξέλιξη του ανθώπινου είδους.
Η ιστορία-όχι ως επιστήμη- είναι το παρόν. Αυτό που ζούμε σήμερα. Το χθες το χρησιμοποιούμε για να πάμε στο αύριο. Το σήμερα το χρησιμοποιούμε για να πάμε στο μεθαύριο. Γι'αυτό είμαστε παιδιά. Δεν καταλαβαίνουμε τί σημαίνει ιστορία. Δεν ξέρουμε τί είναι το αύριο. Παίζουμε με το παρόν επικίνδυνα. Παίζουμε μέχρι να ματώσουμε, να φοβηθούμε, να μας τρομοκρατήσουν, το σκεφτόμαστε για λίγο και την επόμενη μέρα κάνουμε τα ίδια. Δεν αλλάζουμε μυαλά. Τόσο σκληροί, τόσο ευαίσθητοι είμαστε με την πραγματικότητα. Θέλουμε τα πάντα, δεν ξέρουμε τί σημαίνει "χρόνος", δεν ξέρουμε τί σημαίνει "ιστορία" αν αυτή η "ιστορία" δεν ξέρει τί σημαίνει "ζωή". Γι'αυτό προτιθέμεθα να βοηθήσουμε την ιστορία μόνο αν η αυτή προτίθεται να βοηθήσει τη ζωή. Σεβόμαστε, περιφρονούμε το παρελθόν, απεχθανόμαστε και λειτουργούμε-δουλεύουμε ασυνείδητα για το μέλλον.

Σάββατο 7 Ιουλίου 2007

Ας ξεκινήσουμε


Δεν νομίζω ότι υπάρχει ξεκάθαρος λόγος για τον οποίο δημιούργησα αυτή την προσωπική σελίδα. Επίσης, δεν νομίζω ότι αν υπάρχει κάποιος λόγος, αξίζει να διατυπωθεί. Εδώ θα βρείτε κείμενα, ποιήματα, φωτογραφίες και ό,τι παρανοϊκό ή μη παράγει το μυαλό μου. Η κριτική είναι ευπρόσδεκτη και τα σχόλια αναγκαία. Η σελίδα θα πραγματεύεται προσωπικά, φιλοσοφικά, ερωτικά και κοινωνικά ζητήματα. Ας ξεκινήσουμε με τις κοινοτυπίες λοιπόν.
Προσωπικά : Με λένε D4ph1. Το πραγματικό μου όνομα με το οποίο με φωνάζουνε δεν το θυμάμαι. Οπότε μπορείτε να αναφέρεστε στους φίλους/ες σας για μένα ως D4ph1. Αλλά και Κώστα, Μήτσο, Τάσο ή Μαρία να με πείτε δεν με ενοχλεί.
Φιλοσοφικά : Γενικά προσπαθώ να δίνω ελευθερία δράσης, αντίδρασης και ανάδρασης στο διπλανό μου. Δεν μου αρέσει να καταπιέζομαι, ούτε να καταπιέζω. Αυτό που μου αρέσει είναι το όμορφο. Ακούγεται γελοίο γραμματικά. Η ομορφιά όμως δεν είναι κάτι υποκειμενικό. Η ομορφιά είναι αντικειμενική. Κάποιες ισορροπίες σε έναν άνθρωπο ή σε ένα πράγμα δημιουργούν το όμορφο. Κάποιες ανωμαλίες φανερές επίσης δημιουργούν το όμορφο. Το εσωτερικό, το καλά κρυμμένο εσωτερικό που δύσκολα αποκαλύπτεται, δεν με ενθουσιάζει. Μου αρέσει να καταλαβαίνω πολλά από την πρώτη ματιά. Αν κάποιος άνθρωπος ή πράγμα μου αποκαλύπτει κάτι αυτό για μένα είναι όμορφο. Αν πρέπει να χωθώ βαθιά για να βρω την ομορφιά αυτό εκδηλώνει μία μορφή ασχήμιας που παρόλαυτά αργότερα μπορεί να εκδηλωθεί σε υπέρτατη ομορφιά. Το αν αξίζει ή όχι το σκάψιμο στο βάθος το κρίνω με βάση τις ανάγκες, την θέληση και τις ικανότητές μου.
Αυτό που προσπαθώ να κάνω στη ζωή μου συνεχώς είναι να κερδίζω εμπειρίες και δύναμη. Δεν ξέρω αν ανήκω σε μία κατηγορία ανθρώπων που βάζουν κάποιους στόχους που βασίζονται σε υλικά ή πνευματικά αγαθά-επιτεύγματα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω στόχους. Οι εμπειρίες μου δίνουν ζωή. Ωστόσο, οι εμπειρίες μου ακολουθούν μία ροή ευγένειας, εξέλιξης και συνεχούς αλλαγής και επαναπροσδιορισμού αξιών και εννοιών. Μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να προσηλωθώ σε κάτι. Να πιστέψω σε αυτό που λένε ειδίκευση σε κάποιο τομέα. Η δύναμη αποτελεί έννοια συνδεδεμένη με ψυχική, πνευματική και σωματική διάπλαση. Ο καθένας καθορίζει από μόνος του πώς πλάθει τον εαυτό του. Και πάλι όμως η έννοια δύναμη πρέπει να κρίνεται αντικειμενικά. Δεν εξαρτάται η δύναμη κάποιου από το πώς φαίνεται στον κόσμο. Δεν έχει σημασία τί σημαίνει η λέξη "δύναμη" για τον διπλανό ή για τον φίλο του. Κάποιος πρέπει να κρίνει αν είναι δυνατός από μόνος του. Μπορεί να κρίνει και λανθασμένα όμως όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές. Συνήθως ένας ακέραιος, σκληρός χαρακτήρας μπορεί να κρίνει λανθασμένα ότι δεν έχει δύναμη και αυτό να βοηθήσει τον εαυτό του να αποκτήσει ακόμα περισσότερη. Μπορεί όμως και να έχει πλήρη επίγνωση της δύναμής του. Οι ιδιοτελείς, μαλθακές, ταπεινές φύσεις είτε κρίνουν ότι είναι δυνατές κάνοντας λάθος και άρα παραμένουν στάσιμες στην εξέλιξη, είτε δεν μπαίνουν καν στον κόπο να κρίνουν γιατί περιφρονούν την δύναμη.
Ερωτικά : Ο έρωτας αποτελεί πηγή ζωής. Συνηθίζω να ακούω τη φράση "Ο έρωτας είναι το αλάτι της ζωής, αυτό που την ομορφαίνει". Γιατί όχι; Προσπαθώ να χρησιμοποιώ τον έρωτα και να μην με χρησιμοποιεί αυτός. Πολλοί λένε ότι δεν καταλαβαίνουν τις γυναίκες. Αν υποθέσουμε ότι βρίσκουμε μία φόρμουλα κατανόησης του γυναικείου φύλου τότε η ανθρώπινη φυλή θα ξεκινήσει να καταρρέει. Κι αυτό γιατί παραβιάζουμε φυσικούς νόμους. Υπάρχει ο άντρας και υπάρχει η γυναίκα. Δύο διαφορετικοί κόσμοι. Η προσπάθεια διείσδυσης από τον έναν κόσμο στον άλλο κλείνει την πόρτα του κόσμου μέσω του οποίου έχουμε την οπτική γωνία. Εξάλλου ας εξερευνήσει κάποιος πρώτα τον δικό του κόσμο, κι αν προλαβαίνει μέσα στα χρονικά όρια που του επιβάλλει η ζωή και αν ακόμα έχει ενδιαφέρον, ας διεισδύσει στον άλλο κόσμο. Ζούμε σε μία εποχή που ο θυληπρεπισμός γίνεται μάστιγα. Ο άντρας στην προσπάθειά του να προσεγγίσει τη γυναίκα, χάνει το παιχνίδι, λόγω των συνθηκών, και βρίσκει δρόμους αφύσικους που τον αλλοιώνουν ως άντρα και ως άνθρωπο. Επειδή όμως σε κάθε δράση υπάρχει αντίδραση, η γυναίκα από τη μεριά της μένει ανικανοποίητη... την αντίδραση της γυναίκας την αφήνω να την δείτε εσείς.
Κοινωνικά : Η κοινωνία αποτελείται από ανθρώπους. Αν υποθέσουμε ότι η κοινωνία δεν έχει προβλήματα τότε δεν αξίζει καν να ασχοληθούμε με αυτή. Και ίσως τότε να μην είχαμε εφεύρει αυτή τη λέξη : "κοινωνία". Όμως ο καθένας αντιμετωπίζει και βλέπει παντού προβλήματα. Ο καθένας προσπαθεί να προτείνει λύσεις για να λύσει κοινωνικά ζητήματα με διάφορους τρόπους-μέσα. Μία ερώτηση που αξίζει να κάνει κάποιος στον εαυτό του σε αυτό το σημείο είναι : "Γνωρίζω τον εαυτό μου τόσο ώστε να ξέρω τα προβλήματά του;" ή ακόμα ποιο βαθιά "Οι ανάγκες μου, η θέλησή μου, το εγώ μου, συμβαδίζουν ή έστω έχουν κάποιο κοινό σημείο με τα αντίστοιχα της κοινωνίας;". Το Όχι ισοδυναμεί με τον δύσκολο δρόμο της μοναξιάς, του ερημίτη, του σκληρού και ακέραιου εγωιστή που βλέπει τόσο κυνικά την ανθρωπότητα ώστε θα μπορούσε να τη θυσιάσει ολόκληρη προκειμένου να εξελιχτεί. Ώστε θα μπορούσε να πει το "Ναι" στα δύσκολα ερωτήματα. Το Ναι είναι ευκολότερο από το Όχι. Βλέπετε τον στόχο καθαρά, τα μέσο σας τα προσφέρουν απλόχερα έτοιμα (πολιτική-επιστήμη-...) και το μόνο που μένει είναι να αφιερωθείτε σε αυτό "ψυχή και σώματι" για να βελτιώσετε την κοινωνία, μη έχοντας ιδέα για τον εαυτό σας.
Παράνοια : Ξέρετε πώς είναι να μαστιγώνετε άλογα για να φτάσετε μακριά; Τί θα μαστιγώνατε για να φτάσετε πια, όχι μακριά, αλλά βαθιά; Αδίσταχτοι κυνηγοί, τυχοδιώκτες, καβαλάρηδες των ονείρων μας, δολοφόνοι, δίνουμε ζωή σε κάθε ανώτερο, απομακρυνόμαστε από κάθε τι αδύναμο σαν αρρώστια, κατακτητές βουνών, ωκεανών και απάτητων βασιλείων. Αυτό είμαστε! Κι αν σας ακούγονται όλα αυτά παρανοϊκά θα ταξιδέψουμε μαζί είτε σαν φίλοι είτε σαν εχθροί!