Πόλεμος, Ειρήνη και ένας Οργασμός

Πόλεμος και Ειρήνη

Πήρε θάρρος και ξεκίνησε να περπατάει.
Πέρασε βουνά και θάλασσες.
Ξαφνικά ο δρόμος του άρχισε να ανηφορίζει.
Κι εκείνος τραγούδησε για το ύψωμα.

Στο δρόμο βρήκε κάποια εμπόδια.
Τα σεβάστηκε τόσο που πάτησε πάνω τους
Για να ανέβει ψηλότερα.
Κι άρχισε να μιλάει για τους φίλους του.

Βρήκε και μερικά πλάσματα με «καλή θέληση».
Τα απέφυγε σαν ζωύφια που ψάχνουν ξενιστή.
Τον ρώτησαν αν είχε κανένα συναίσθημα μέσα του.
Και σιώπησε για να αφήσει περιθώριο στην αγάπη.

Μπήκε σε πεδία μάχης με σύμμαχο την πίστη.
Συγκρούστηκε και μάτωσε αγκαλιά με τον εχθρό.
Διδάχτηκε να μην δείχνει κανένα έλεος στην ύπαρξη
Και χόρεψε στο χείλος της ζωής.






Οργασμός

Ανυπάκουη, φλεγόμενη θύελλα,
Παίζεις με το κορμί μου.
Χειμάρους ανυπότακτους ρίχνεις
Στης θέλησής σου τα καθήκοντα.
Μέσα στους ύπνους μου ονειρεύεσαι,
Με ξυπνάς χαμογελώντας μπροστά μου θαρρώ.
Τρανταχτά τα γέλια σου μπροστά στη θέα της υποδούλωσης
Σωμάτων μπροστά στο μεγαλείο της ηδονής σου.
Σε αποζητώ να μου γαληνέψεις το μυαλό.
Εξερευνώ την περίεργη φύση σου.
Κάθε σου στιγμή για μένα
Είναι μία ξεχωριστή ζωή.
Σε ποθώ μα και σε χρειάζομαι.
Πάθος ενάντια σε ανάγκη,
Ένας πόλεμος ήδη ληγμένος
Με άγνωστο για μένα νικητή.
Είσαι το όπιό μου οργασμέ.
Μαζί σου ζω,
Μαζί σου τα μυστήρια εναλλάσσονται
Στις ανοιχτές πόρτες της καρδιάς μου.
Δώσε μου κι άλλο…