De profundis

Εσύ που διαβάζεις. Ναι σ'εσένα γράφω. Θέλω να μου πεις κάτι : "Με αγαπάς;". Απάντησέ μου καθαρίζοντας το μυαλό σου από κάθε προκατάληψη, από κάθε σκέψη που μπορεί να επηρεάσει την απάντησή σου, από κάθε μετριοφροσύνη, από κάθε συναίσθημα, πέρα από κάθε λογική. Και για να μην απαντήσεις βεβιασμένα πρέπει να σου πω κάποια πράγματα για μένα. Η αλήθεια είναι ότι εκμεταλλεύομαι τα ανθρώπινα συναισθήματα. Μπορεί να εκμεταλλετώ και ανθρώπους. Εντάξει μην φωνάζεις μου πήρε τα αυτιά η απαίδευτη καρδιά σου. Ναι, μπορεί να εκμεταλλευτώ και ανθρώπους. Αλλά ξέρεις τί γίνεται συνήθως; Ο άνθρωπος γουστάρει να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Λίγοι έχουν την δύναμη να εκμεταλλεύονται τον εαυτό τους και να μην τους εκμεταλλεύονται άλλοι έξω από αυτούς. Ξέρεις πόσες φορές εκμεταλλεύτηκαν τα αισθήματά σου, το μυαλό σου, το σώμα σου απλά και μόνο για να αποδείξουν ότι μπορούν; Ναι! Θα σε εκμεταλλευτώ κι εγώ. Μην φωνάζεις. Δεν θα σε μειώσω. Θα πάρω πράγματα από εσένα και θα πάρεις κι εσύ από εμένα. Θα φτάσουμε σε ανώτερο επίπεδο επικοινωνίας αν προτίθεσαι να αφήσεις ελεύθερο τον εαυτό σου. Μπορώ να σου δώσω πολλά. Κι εσύ μπορείς να μου δώσεις. Θα σε εκμεταλλευτώ και θα με εκμεταλλευτείς. Η λέξη "εκμετάλλευση" ακούγεται βαριά και ύποπτη. Ξέρω ότι το πνεύμα σου δεν μένει εκεί. Θέλω να πιστεύω ότι με καταλαβαίνεις.
Ξέρω τί σκέφτεσαι : "Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Ο κριτής των πάντων; Ο Θεός;". Όχι αγαπητέ/ή. Ένα παιδί είμαι. Δεν ξέρω τί σημαίνει "Θεός" έξω από εμένα. Έχω καλλιεργήσει αρκετά το μάτι και το αυτί μου. Βλέπω μέσα στον καθένα και μπορώ να πιάσω υπέρηχους της καρδιάς, του μυαλού και της ψυχής. Ακούω πολλούς να με φωνάζουν "Αγάπησέ με" και τους αγαπάω. Άλλοι φωνάζουν "Μίσησέ με" και τους μισώ. Μερικοί όμως φωνάζουν "Βοήθεια!". Όχι, αυτούς δεν θα τους βοηθήσω. Κανείς δεν φωνάζει βοήθεια αν προσπαθεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Γι'αυτούς υπάρχει ένας Θεός να τους βοηθήσει. Και για μένα υπάρχει ένας Θεός, αλλά βρίσκεται μέσα μου, σε καμία θρησκεία, σε καμία θεωρία, σε καμία ιδεολογία. Τον Θεό μου τον φωνάζω από μέσα μου και προς τα μέσα μου, ποτέ προς τα έξω. Και δεν θα σου φανεί περίεργο αν σου πω ότι τελικά εγώ είμαι ο Θεός. Άλλες φορές κυριαρχώ πάνω στον εαυτό μου και άλλες τον αφήνω να με χειρίζεται σαν μία μαριονέτα. Ελευθερώνομαι και σκλαβώνομαι οικοιοθελώς ή μη. Εσύ;
Μπορείς και να μην μου απαντήσεις αν δε θες. Θα το καταλάβω από ένα βλέμμα σου. Ξέρεις ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τα μάτια μας, απλά αγγίζοντας ο ένας τον άλλο με ένα χαμόγελο; Το ξέρεις έτσι δεν είναι; Σε σέβομαι, σε εκτιμώ, μπορεί να σε μισώ, μπορεί να σε αγαπάω. Μπορεί και να είναι ματαιοδοξία που θέλω να μάθω αν με αγαπάς. Είπε κανείς ότι η αγάπη είναι ματαιοδοξία; Όχι δεν είναι. Ούτε το μίσος είναι ματαιοδοξία. Είναι δυνατά αισθήματα. Δεν είμαστε τόσο δυνατοί ώστε να τα κρίνουμε τόσο σκληρά. Ή μήπως είμαστε; Μπορείς να νιώσεις κάτι δυνατό. Μπορείς να αφήσεις κάτι τόσο δυνατό να σε κυριεύσει, να το αφήσεις να σε κάνει δικό του; Ή μήπως είσαι τόσο ισχυρογνώμον που φοβάσαι να γίνεις αντικείμενο; Όχι! Δεν είναι ισχυρογνομωσύνη αυτό. Μην νομίζεις ότι είσαι δυνατός. Φοβιτσιάρης είσαι. Από φόβο κάνουμε τα πάντα. Από φόβο αλλάζουμε την εικόνα του εαυτό μας. Από φόβο μήπως βγούμε "εκτός εαυτού", μήπως μας κρίνουν. Όρισέ μου αυτό το "εκτός εαυτού". Υπάρχει αυτή η έννοια; Όχι! Και πώς να υπάρχει άλλωστε; Υπάρχει κάτι άλλο εκτός του εαυτού μας που δρα; Τί; Να ξεκινήσουμε τα μεταφυσικά τώρα περί δαιμονίων και τεράτων; Ο καθένας έχει τον εαυτό του. Οι δικαιολογίες περί "βγήκα εκτός εαυτού" είναι μόνο δικαιολογίες και τίποτα παραπάνω. Γιατί ντρέπεσαι να δεχτείς τον εαυτό σου; Εκτός κι αν δεν θες να αποκαλυφθείς μπροστά σε άλλους από περηφάνια. Εκτός κι αν γνωρίζεις τα όριά σου και μπορείς να θεραπεύσεις την περηφάνια σου όταν την πληγώνεις ή μπορείς να ντύσεις τον εαυτό σου όταν τον απογυμνώνεις. Τότε θα δεχτώ ότι μπορείς και - για να το διατυπώσουμε σωστά, όχι βγαίνεις εκτός, αλλά μπαίνεις εντός του εαυτού σου και τον αποκαλύπτεις δίχως έλεος, δίχως ντροπή.
Φαντάζομαι ένα τοπίο με εσένα και εμένα μέσα. Ένα λιβάδι ή βουνό ή θάλλασα και ένα πύργο ή ένα σπιτάκι ή μια καλύβα. Τί σημασία έχει αφού είμαστε εμείς οι δύο μέσα. Να ζούσαμε κάποιες στιγμές εκεί. Να ανάβουμε φωτιές, να κοιτάμε τον ουρανό, να τον αγγίζουμε, να τρώμε κρέας ζώων, μπανάνες και καρπούς από δέντρα, να πίνουμε νερό από ποταμάκια. Να ζήσουμε στη ζούγκλα. Στην ζούγκλα τη δικιά μας. Να κατακτήσουμε καινούργιες ζούγκλες. Να φτιάξουμε έναν νέο πολιτισμό. Σε βλέπω που αμφιβάλλεις. Για πεσμου : η ζωή σου, το μάτι σου, φτάνει πιο μακριά από τον τόπο που ζεις; Ξέρεις που ζεις; Ένας πλανήτης που λέγεται Γη και μέχρι ένα όριο μπορείς να φτάσεις. Έχεις δει το όριο, το έχεις αγγίξει, το έχεις ξεπεράσει; Όλοι έχουμε επαναπαυθεί σε ένα σπίτι, σε μία δουλειά, σε ένα τόπο. Ποιος κάνει κάτι διαφορετικό; Ποιος έχει αξιοποιήσει όλα αυτά που του δίνονται; Κανείς. Κανείς δεν ξέρει να παίρνει! Γι'αυτό το λέω σε σένα. Σε συμπάθησα. Πάμε να τα πάρουμε όλα! Πάμε να βρούμε τα όρια μας.
Μην μου κρατάς κακία γι'αυτά που γράφω εδώ. Απλές σκέψεις είναι. Δεν προσέχω τί γράφω. Σαν χείμαρροι βγαίνουν από μέσα μου. Δεν το ελέγχω. Εξάλλου δεν μου αρέσει να το ελέγχω. Έτσι θα σου μιλάω, χωρίς να έχω στο νου μου ότι μπορεί να σε προσβάλλω. Σε ενοχλεί; Κι εμένα με ενοχλεί λίγο. Δεν είναι εύκολο να βγάζεις την μάσκα του εαυτού σου. Δεν είναι βέβαια και θεμιτό να το κάνεις πάντα. Αλλά εδώ είμαστε εμείς οι δύο, μόνοι μας. Γιατί να μην σε εμπιστευτώ; Κάτι φωνάζει μέσα μου να σταματήσω. Γιατί να μην με εμπιστευτώ; Όχι. Τώρα που ξεκίνησα δύσκολα σταματάω. Αλλά... δεν μου απάντησες : "Με αγαπάς;" ... Ακόμα;