 |
| Something like Alucard by faveldelannoy |
Είναι φορές που τα χέρια μου τρέμουν. Άλλες φορές το κεφάλι μου θέλει να κάνει επιτόπια στροφή 180 μοιρών να κοιτάξει ποιος μαλάκας βρίσκεται πίσω του και τον σκουντάει. Κάποιες μέρες δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι και θέλω να σπάσω το ξυπνητήρι, να το βάλω στο μπρίκι του καφέ να το βράσω, να ξεχάσω το μπρίκι στο γκαζάκι, να του πετάξω ένα κουβά πετρέλαιο και να πάρω τηλέφωνο την άμεση δράση να έρθει να με μαζέψει. Κι αν έρθουν μετά να μου πουν γιατί το έκανες ξέρεις τί θα πω; "Μα καλά είσαι τελείως ηλίθιος; Γιατί ήθελα κάτι να γίνει και δεν γινόταν, εσύ τί νόμιζες ότι είμαι τρελός;". Και είναι και αυτές οι εμμονές που με πιάνουν την ώρα που ξυρίζομαι και ξεφεύγει λέει το χέρι μου που κρατάει το ξυράφι κι αρχίζει και θερίζει από το κούτελο μέχρι την καρωτίδα χωρίς αφρό, χωρίς ζεστό νερό που μαλακώνει το δέρμα, χωρίς έλεος, σκέτη λεπίδα.
Και αυτές οι ενοχές και ο φόβος. "Γιατί έτσι; Γιατί αλλιώς; Μήπως όχι; Μήπως ναι; Είμαι μαλάκας;". Και κρατάω την τελευταία ερώτηση. Κάθομαι στην ξύλινη καρέκλα που τρίζει και σκέφτομαι. Ενώ ο χρόνος κυλάει και η ρουτίνα μου τρώει την ψυχή, με καθησυχάζει και με βουλιάζει μέσα στην ασφάλεια και τη μιζέρη γαλήνη μου, ένα γαμημένο μυρμήγκι μου κάνει κωλοδάχτυλο γιατί 3 μήνες το χρόνο δουλεύει και 9 μήνες το χρόνο γαμάει τη βασίλισσα. Μαλάκα ε ΜΑΛΑΚΑ!
Δεν είναι μόνο ότι θέλω να γίνει κάτι. Δεν είναι ότι το περιμένω πώς και πώς. Δεν είναι ότι βαριέμαι να προκαλέσω αυτό το κάτι να γίνει. Δεν είναι ότι αυτό το κάτι ακόμα κι αν γίνει θα το κοιτάξω στα μάτια και θα του πω "Ψιτ! Κάτι. Μπορεί να μας τα έπρηξες αλλά τελικά ήρθες". Ούτε είναι ότι κάθε φορά που κοιτιέμαι στον καθρέφτη βλέπω αυτό το κάτι να μου ρίχνει χαστούκια, να με φτύνει και να με ξεφτιλίζει. Δεν με πειράζουν όλα αυτά. Με πειράζει όταν δεν γίνεται κάτι. Το κατάλαβες; Με πειράζει όταν η αδράνεια κάθεται μπροστά μου με ένα ποτήρι τσάι και ακούει βουδιστικές μελωδίες ή βυζαντινή μουσική. Με πειράζει όταν κοιμάμαι που αντί να σπαρταράω από τρόμο και να ιδρώνω με τους παιδικούς μου εφιάλτες, βλέπω προβατάκια και συννεφάκια που κάνουν "πουφ" μόλις ξυπνήσω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί θέλω να γίνει κάτι τόσο τεράστιο που θα με κρατήσει στην μήτρα του για πάντα, χωρίς να με γεννήσει ποτέ ξανά. Ποτέ το ακούς; ΠΟΤΕ!
Να με πιάσει μία πόρνη από το χέρι, να με βάλει σε ένα δωμάτιο, να με κλειδώσει και να την ακούω να πηδιέται στο διπλανό δωμάτιο φωνάζοντας το όνομά μου...στον αιώνα τον άπαντα. Να μου πάρουν συνέντευξη με θέμα "Γιατί οι συνεντέυξεις είναι μία μαλακία και μισή;" κι εγώ να κοιτάω σαν βλάκας τον δημοσιογράφο και να του αναλύω την ανάγκη του ανθρώπου να γίνει κάτι τόσο απλό όσο το να σπάσουν οι αρτηρίες στους κρόταφούς του από την ξαφνική συνειδητοποίηση του χάους...στον αιώνα τον άπαντα. Και ύστερα να πάω σε έναν ψυχίατρο και να του εξηγώ ότι βλέπω ένα όνειρο συνέχεια ότι είμαι λέει σε ένα γήπεδο και φωνάζω το σύνθημα "Φρόυντ μπινέ πουτάνας γιε" ενώ ένας χουλιγκάνος από πίσω μου γελάει υστερικά επειδή ο διπλανός του του τσιμπάει τον πισινό. Και ο ψυχίατρος να σημειώνει στο πολύχρωμο τετράδιο για το οιδιπόδειο σύμπλεγμα που διακατέχει τα ανθρώπινα όντα και την ροπή μας προς τον μαζοχισμό...στον αιώνα τον άπαντα. Και μην μου πει κανείς ότι είναι λίγες οι φορές που όταν φαντάζομαι κάτι να γίνεται νιώθω ευτυχισμένος. Γιατί ύστερα διαπιστώνω ότι το αίσθημα της ευτυχίας είναι αυτό που νιώθω συνέχεια και άρα στην τελική αυτό το κάτι ακόμη κι αν γίνει ΔΕΝ θα αλλάξει καθόλου το πώς νιώθω.
Δεν είναι βάσανο. Δεν είναι ελπίδα. Δεν είναι φόβος. Δεν είναι ευτυχία. Δεν είναι μορφή. Δεν είναι λύτρωση. Δεν είναι πόνος. Δεν είναι οργή. Είναι κάτι που σε παίρνει, σε ταξιδεύει, σε χτυπάει σα χταπόδι, σε γαργαλάει και πριν φύγει σε ρίχνει σε ένα λάκο με γουρούνια και σου λέει "Θα επιστρέψω". Και μέχρι να γυρίσει εσύ πρέπει να ανεχτείς το θέαμα : τα γουρούνια να πηδιούνται ανελέητα, αλύπητα μέσα στη βρώμα και τη δυσωδία αλλά δεν σε αφήνουν να συμμετάσχεις στο όργιο γιατί είσαι καθαρός λένε. Κι αν μετά συμμετάσχεις με το ζόρι, σε κατηγορούν ότι τα βίασες. Κι άντε να εξηγήσεις στο γουρούνι ότι ο βιασμός στην τελική δεν είναι κάτι που το μειώνει, γιατί γουρούνι είναι, μια ζωή στα σκατά βρίσκεται. Σαν να εξηγείς στον homo erectus ότι η τηλεόραση είναι πιο χαζή από αυτόν. ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ; Και να γινόταν, μέχρι να τον πείσω θα μου είχε ρίξει μία με το ρόπαλο κι άντε τώρα να βρεις νοσοκόμα με στοργή να σου κάνει ράμματα και να σε χαϊδεύει, στην Αφρική 40000 έτη φωτός πριν. Γιατί κύριε χλέμπουρα πολιτισμένε που 500 χρόνια πριν θα πέρναγες από τα στενά σοκάκια του Παρισιού που συχνάζουν οι μεθύστακες, οι κλέφτες και οι πόρνες και θα σου κόβανε το λαρύγγι για να περάσει η ώρα, εσένα λέω ναι, ο πολιτισμός είναι μία συνθήκη που προστατεύει το αδύναμο, εξημερωμένο ζώο από το κτήνος. Γιατί όχι απλά προστατεύει τον αδύναμο αλλά τον "ανεβάζει" στην ιεραρχία για την διατήρηση του ευνοημένου και απομονώνει το κτήνος για την ομαλότητα και την ισορροπία. Ναι, την ισορροπία, αυτή την λέξη που νομίζεις ότι σημαίνει "ειρηνική επιβίωση με τις λιγότερες δυνατόν απώλειες". Τέτοιες στιγμές είναι που μου ρχεται να ουρλιάξω "Γαμώ τον πολιτισμό γαμώ". Ας μου εμφανιστεί ένας δεινόσαυρος μπροστά μου κι ας είναι και σε αυγό.
Αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας. Έγινε κάτι ή ακόμα;
